Prose : Les Miettes

Des miettes, des miettes et puis des miettes… Toujours et encore des miettes !
J’ai une faim de loup et je dois me contenter de miettes.
Ne me laisseras -tu toujours de toi que des miettes !
Si bon soit le pain, le peu ne cale pas la faim.
Comme un ogre j’ai envie de te dévorer… Mais toi tu ne mets devant mon nez que des miettes.
Des miettes de toi… Si je m’en satisfait, mon ventre fait des nœuds et me tiraille.
Un jour le pain blanc se transforme en pain noir, il rassit et durcit. Peut-être je m’y casserai les dents et tu auras de la chance car je ne pourrai plus te mordre.
En attendant, je me contente de miettes… Je n’ai pas d’autres choix.

dε mjεtə, dε mjεtəz- e pɥi dε mjεtə… tuʒuʁz- e ɑ̃kɔʁə dε mjεtə !
ʒε ynə fɛ̃ də lu e ʒə dwa mə kɔ̃tɑ̃te də mjεtə.
nə mə lεsəʁa ty tuʒuʁ də twa kə dε mjεtə !
si bɔ̃ swa lə pɛ̃, lə pø nə kalə pa la fɛ̃.
kɔmə œ̃n- ɔɡʁə ʒε ɑ̃vi də tə devɔʁe… mε twa ty nə mεt dəvɑ̃ mɔ̃ ne kə dε mjεtə.
dε mjεtə də twa… si ʒə mɑ̃ satisfε, mɔ̃ vɑ̃tʁə fε dε neydz- e mə tiʁajə.
œ̃ ʒuʁ lə pɛ̃ blɑ̃ sə tʁɑ̃sfɔʁmə ɑ̃ pɛ̃ nwaʁ, il ʁasi e dyʁsi. pø tεtʁə ʒə mi kasəʁε lε dɑ̃z- e ty oʁa də la ʃɑ̃sə kaʁ ʒə nə puʁʁε plys tə mɔʁdʁə.
ɑ̃n- atɑ̃dɑ̃, ʒə mə kɔ̃tɑ̃tə də mjεtə… ʒə nε pa dotʁə- ʃwa.