Poeme : Absence

Je n’en peux plus
De ces dimanches
Qui me laissent
Le cœur en souffrance

De cette solitude inhumaine
De cette peine, immense et vaine
De ce mal-être qui me tue
D’une façon aussi absolue

Je n’en peux plus
De tes promesses
Qui sont tout autant
De bassesse

Je n’en peux plus
De cette attente
Qui ne m’apportent
Que souffrances

Tu fais souffler
Le chaud, le froid
Sur mon cœur
En mal de toi

Encore une journée
Où je traine ma peine
Encore un dimanche en souffrance
En solitude et en silence
Mistou 16 Avril 2017

ʒə nɑ̃ pø plys
də sε dimɑ̃ʃə
ki mə lεse
lə kœʁ ɑ̃ sufʁɑ̃sə

də sεtə sɔlitydə inymεnə
də sεtə pεnə, imɑ̃sə e vεnə
də sə mal εtʁə ki mə tɥ
dynə fasɔ̃ osi absɔlɥ

ʒə nɑ̃ pø plys
də tε pʁɔmesə
ki sɔ̃ tut- otɑ̃
də basεsə

ʒə nɑ̃ pø plys
də sεtə atɑ̃tə
ki nə mapɔʁte
kə sufʁɑ̃sə

ty fε sufle
lə ʃo, lə fʁwa
syʁ mɔ̃ kœʁ
ɑ̃ mal də twa

ɑ̃kɔʁə ynə ʒuʁne
u ʒə tʁεnə ma pεnə
ɑ̃kɔʁə œ̃ dimɑ̃ʃə ɑ̃ sufʁɑ̃sə
ɑ̃ sɔlitydə e ɑ̃ silɑ̃sə
mistu sεzə avʁil dø milə di- sεt