Poeme : Elodie

C’est une petite lady,
De douze ans et demi,
Qui enchante nos vies,
Par la beauté de ses poésies.

Une plume de grand gabarit,
Encrée d’une grande magie,
Devant laquelle on se sent plus petit,
Elle en ressort grandie.

Elle sait faire partager ses cris,
De la douleur, elle à déjà du payer le prix,
Princesse aux roitelets éconduits,
Rend meilleur jour à la nuit.

Malgré le monde et sa barbarie,
Il te restes de beaux défis,
Et quand le bohneur te fuis,
Sur le papier, tu te réfugies.

Alors petite Elodie,
Prends le temps des années jolies,
Et de vivre de belles mélodies,
Car ici, tout trop vite s’évanouit,
Mais l’écriture reste notre appui.

sεt- ynə pətitə ladi,
də duzə ɑ̃ e dəmi,
ki ɑ̃ʃɑ̃tə no vi,
paʁ la bote də sε pɔezi.

ynə plymə də ɡʁɑ̃ ɡabaʁi,
ɑ̃kʁe dynə ɡʁɑ̃də maʒi,
dəvɑ̃ lakεllə ɔ̃ sə sɑ̃ plys pəti,
εllə ɑ̃ ʁəsɔʁ ɡʁɑ̃di.

εllə sε fεʁə paʁtaʒe sε kʁi,
də la dulœʁ, εllə a deʒa dy pεje lə pʁi,
pʁɛ̃sεsə o ʁwatəlεz- ekɔ̃dɥi,
ʁɑ̃ mεjœʁ ʒuʁ a la nɥi.

malɡʁe lə mɔ̃də e sa baʁbaʁi,
il tə ʁεstə də bo defi,
e kɑ̃ lə bɔnœʁ tə fɥi,
syʁ lə papje, ty tə ʁefyʒi.

alɔʁ pətitə əlɔdi,
pʁɑ̃ lə tɑ̃ dεz- ane ʒɔli,
e də vivʁə də bεllə melɔdi,
kaʁ isi, tu tʁo vitə sevanui,
mε lekʁityʁə ʁεstə nɔtʁə apɥi.