Poeme : La Vie,

La vie,
Vers les lueurs de l’espoir où rien ne se détruit,
Seul face à la nuit,
Ce chemin me rappelle cet ennuie,
De cette éphémère et imprévisible vie,
Cette inquiétude de ce qui,
En moi se déconstruit,
De part cette vérité le temps s’enfuit,
Le regard vague face à l’infini,
La quiétude de l’être qui vit,
Face à celui qui se détruit,
Ange ou démon de la nuit
Je ne sais plus ce qu’il y a en lui
A cette forme d’intolérance je me ris,
Il émane de ces ressentis,
La quête d’une âme et d’une vie,
Qui s’échappe comme un bruit,
Dont le son n’existerait pas et puis,
Seul face à mon esprit peut être un jour je trouverais le fruit,
De ce qui m’anime et me relie
A ce monde étrange et infini.
Peyre emilie mimi030985

la vi,
vεʁ lε lɥœʁ də lεspwaʁ u ʁjɛ̃ nə sə detʁɥi,
səl fasə a la nɥi,
sə ʃəmɛ̃ mə ʁapεllə sεt ɑ̃nɥi,
də sεtə efemεʁə e ɛ̃pʁeviziblə vi,
sεtə ɛ̃kjetydə də sə ki,
ɑ̃ mwa sə dekɔ̃stʁɥi,
də paʁ sεtə veʁite lə tɑ̃ sɑ̃fɥi,
lə ʁəɡaʁ vaɡ fasə a lɛ̃fini,
la kjetydə də lεtʁə ki vit,
fasə a səlɥi ki sə detʁɥi,
ɑ̃ʒə u demɔ̃ də la nɥi
ʒə nə sε plys sə kil i a ɑ̃ lɥi
a sεtə fɔʁmə dɛ̃tɔleʁɑ̃sə ʒə mə ʁis,
il emanə də sε ʁəsɑ̃ti,
la kεtə dynə amə e dynə vi,
ki seʃapə kɔmə œ̃ bʁɥi,
dɔ̃ lə sɔ̃ nεɡzistəʁε pa e pɥi,
səl fasə a mɔ̃n- εspʁi pø εtʁə œ̃ ʒuʁ ʒə tʁuvəʁε lə fʁɥi,
də sə ki manimə e mə ʁəli
a sə mɔ̃də etʁɑ̃ʒə e ɛ̃fini.
peʁə əmili mimi zeʁo tʁɑ̃tə milə nəf sɑ̃ katʁə vɛ̃- sɛ̃k