Poeme : Plus Fort Que La Mort.

Je suis l’ombre sans la vaincre
Liaison perpétuelle de mon autre
J’accélère je m’échappe, elle me colle
Je m’élève je m’envole, elle s’étiole

Une forme difforme sans dimension
Projetant l’horizontale de ma verticale
En conjuguant chacun de mes pas
Je suis tu es, je te hais

Dualité envers mon propre ego
Compagne mesquine de ma solitude
Riant de moi chaque instant
En dupliquant mes faits et gestes

Je suis le maître esclave
D’une lumière sans filtre
La tombe n’aura pas raison
Spectatrice de ma déraison

Après mort tu seras seule maître
Reflétant l’urne ou l’épitaphe
Te moquant de mes envies
L’ombre me suit, je suis vaincu.

ʒə sɥi lɔ̃bʁə sɑ̃ la vɛ̃kʁə
ljεzɔ̃ pεʁpetɥεllə də mɔ̃n- otʁə
ʒakselεʁə ʒə meʃapə, εllə mə kɔlə
ʒə melεvə ʒə mɑ̃vɔlə, εllə sesjɔlə

ynə fɔʁmə difɔʁmə sɑ̃ dimɑ̃sjɔ̃
pʁɔʒətɑ̃ lɔʁizɔ̃talə də ma vεʁtikalə
ɑ̃ kɔ̃ʒyɡɑ̃ ʃakœ̃ də mε pa
ʒə sɥi ty ε, ʒə tə-ε

dɥalite ɑ̃vεʁ mɔ̃ pʁɔpʁə əɡo
kɔ̃paɲə mεskinə də ma sɔlitydə
ʁjɑ̃ də mwa ʃakə ɛ̃stɑ̃
ɑ̃ dyplikɑ̃ mε fεz- e ʒεstə

ʒə sɥi lə mεtʁə εsklavə
dynə lymjεʁə sɑ̃ filtʁə
la tɔ̃bə noʁa pa ʁεzɔ̃
spεktatʁisə də ma deʁεzɔ̃

apʁε mɔʁ ty səʁa sələ mεtʁə
ʁəfletɑ̃ lyʁnə u lepitafə
tə mɔkɑ̃ də mεz- ɑ̃vi
lɔ̃bʁə mə sɥi, ʒə sɥi vɛ̃ky.