Poeme : Avant Toi

Je ne respirais pas,
Je portais seule mon chemin de croix,
En simple artiste funambule
Perchée sur les toiles et combats de la vie,
Recroquevillée lasse dans cette bulle
Flottante légère vers l’infini !

Avant toi !
Je ne subsistais rien,
Je demeurais cachée, effacée derrière un bouclier,
En simple combattante du spectacle,
Posée en recueil, face à touts ses abstraits,
Songeuse de ce que me prédirait les oracles

Avant toi !

Quel fut mon règne !
Si ce n’est que l’attente, l’espérance,
En simple mortelle comptant chaque lendemain,
Intrépide, insatiable, de quitter cette enfance,
Pieds et poings liés d’accepter de me détacher de ses liens

Avant toi !

C’était le froid,
Le vide dans mon âme de matrone rebelle,
Pour prémices de désirs, souhaits et convictions,
Qu’enfin, après toi ! , se déploient mes ailes !
En guise de bagages l’exalte des desseins de cupidon

MISSRERE

ʒə nə ʁεspiʁε pa,
ʒə pɔʁtε sələ mɔ̃ ʃəmɛ̃ də kʁwa,
ɑ̃ sɛ̃plə aʁtistə fynɑ̃bylə
pεʁʃe syʁ lε twaləz- e kɔ̃ba də la vi,
ʁəkʁɔkəvile lasə dɑ̃ sεtə bylə
flɔtɑ̃tə leʒεʁə vεʁ lɛ̃fini !

avɑ̃ twa !
ʒə nə sybzistε ʁjɛ̃,
ʒə dəməʁε kaʃe, efase dəʁjεʁə œ̃ buklje,
ɑ̃ sɛ̃plə kɔ̃batɑ̃tə dy spεktaklə,
poze ɑ̃ ʁəkœj, fasə a tu sεz- abstʁε,
sɔ̃ʒøzə də sə kə mə pʁediʁε lεz- ɔʁaklə

avɑ̃ twa !

kεl fy mɔ̃ ʁεɲə !
si sə nε kə latɑ̃tə, lεspeʁɑ̃sə,
ɑ̃ sɛ̃plə mɔʁtεllə kɔ̃tɑ̃ ʃakə lɑ̃dəmɛ̃,
ɛ̃tʁepidə, ɛ̃sasjablə, də kite sεtə ɑ̃fɑ̃sə,
pjez- e puiŋ lje daksεpte də mə detaʃe də sε ljɛ̃

avɑ̃ twa !

setε lə fʁwa,
lə vidə dɑ̃ mɔ̃n- amə də matʁɔnə ʁəbεllə,
puʁ pʁemisə də deziʁ, suεz- e kɔ̃viksjɔ̃,
kɑ̃fɛ̃, apʁε twa ! , sə deplwae mεz- εlə !
ɑ̃ ɡizə də baɡaʒə lεɡzaltə dε desɛ̃ də kypidɔ̃

misʁəʁə