Poeme : La Poupée De Ciramique

Une poupée en ciramique
Avec un armure de titanium
A la fois si fragile
Et dite indestructible

J’usqua se que l’armure se fendille
A se moment tous l’ateint
Le soleil lui faiis peur
Meme ses proche l’effray

Elle s’enferme jour et nuit dans sa chambre
Elle compte chaque minute qui passe
En se mefiant de chaque petit bruit
Les Paroles la blesse

Les gestes la tue tranquillement
Elle ne veux rien d’autre
Que reconsruire cette armure detruite
Mais elle ne sai plus commen faire

Elle voudrais que l’on la lache
Que l’on lui foute la paix
Car chaque personne qui cherchent a l’aider
Ne fais que l’ettoufé

Elle crois que la seule solution de s’en sortir
Serais… de mourir
Se matin en se levant
Nous l’avons retrouvé

Sans vie

Une poupée de ciramique
Une poupée si fragile
Desormais qui repose en paix

ynə pupe ɑ̃ siʁamikə
avεk œ̃n- aʁmyʁə də titanjɔm
a la fwa si fʁaʒilə
e ditə ɛ̃dεstʁyktiblə

ʒyska sə kə laʁmyʁə sə fɑ̃dijə
a sə mɔmɑ̃ tus latɛ̃
lə sɔlεj lɥi fεi pœʁ
məmə sε pʁoʃə lefʁε

εllə sɑ̃fεʁmə ʒuʁ e nɥi dɑ̃ sa ʃɑ̃bʁə
εllə kɔ̃tə ʃakə minytə ki pasə
ɑ̃ sə məfjɑ̃ də ʃakə pəti bʁɥi
lε paʁɔlə la blεsə

lε ʒεstə la tɥ tʁɑ̃kjmɑ̃
εllə nə vø ʁjɛ̃ dotʁə
kə ʁəkɔ̃sʁɥiʁə sεtə aʁmyʁə dətʁɥitə
mεz- εllə nə sε plys kɔmɛ̃ fεʁə

εllə vudʁε kə lɔ̃ la laʃə
kə lɔ̃ lɥi futə la pε
kaʁ ʃakə pεʁsɔnə ki ʃεʁʃe a lεde
nə fε kə lεtufe

εllə kʁwa kə la sələ sɔlysjɔ̃ də sɑ̃ sɔʁtiʁ
səʁε… də muʁiʁ
sə matɛ̃ ɑ̃ sə ləvɑ̃
nu lavɔ̃ ʁətʁuve

sɑ̃ vi

ynə pupe də siʁamikə
ynə pupe si fʁaʒilə
dəzɔʁmε ki ʁəpozə ɑ̃ pε