Poeme : Rouge…

Rouge est la couleur,
La couleur du sang,
La couleur de la douleur,
La couleur qui se vide silencieusement…

Un cadavre (benoit lol) allongé,
Au bord la route, sur le coté,
Un bras arraché, le visage defigurer,
De son sang, il est un train de se vider…

Vider doucement,
Le rouge s’etale tout autour,
Coule avidemment,
Le sang couleur de toujours…

Un homme approche,
Le cadavre il decouvre,
Soudain il s’accroche,
Et de rouge se recouvre…

Il avale goulument,
Le sang etant,
Des fort, le necart,
Il veut s’arretter, mais trop tard…

Le sang coule sur sa joue,
L’homme desemparer,
Est a genoux,
Devant le mort deja vider…

Se resignant,
L’homme continu dans un bruits de succion,
Il avale avidemment, delicatement,
Ilingurge toutjusqu’au fond…

Il se relever avec difficulté,
Realisant se qu’il a fait,
Honte il a,
Mais il a bu le nectar des roi ! ! ! ! !

Rouge est la couleur…
La couleur du sang…
La couleur de la douleur…
La couleur qui se vide silencieusement…

ʁuʒə ε la kulœʁ,
la kulœʁ dy sɑ̃,
la kulœʁ də la dulœʁ,
la kulœʁ ki sə vidə silɑ̃sjøzəmɑ̃…

œ̃ kadavʁə (bənwa lɔl) alɔ̃ʒe,
o bɔʁ la ʁutə, syʁ lə kɔte,
œ̃ bʁaz- aʁaʃe, lə vizaʒə dəfiɡyʁe,
də sɔ̃ sɑ̃, il εt- œ̃ tʁɛ̃ də sə vide…

vide dusəmɑ̃,
lə ʁuʒə sətalə tut- otuʁ,
kulə avidamɑ̃,
lə sɑ̃ kulœʁ də tuʒuʁ…

œ̃n- ɔmə apʁoʃə,
lə kadavʁə il dəkuvʁə,
sudɛ̃ il sakʁoʃə,
e də ʁuʒə sə ʁəkuvʁə…

il avalə ɡulymɑ̃,
lə sɑ̃ ətɑ̃,
dε fɔʁ, lə nəkaʁ,
il vø saʁεte, mε tʁo taʁ…

lə sɑ̃ kulə syʁ sa ʒu,
lɔmə dəzɑ̃paʁe,
εt- a ʒənu,
dəvɑ̃ lə mɔʁ dəʒa vide…

sə ʁəsiɲɑ̃,
lɔmə kɔ̃tiny dɑ̃z- œ̃ bʁɥi də syksjɔ̃,
il avalə avidamɑ̃, dəlikatəmɑ̃,
ilɛ̃ɡyʁʒə tutʒysko fɔ̃…

il sə ʁələve avεk difikylte,
ʁəalizɑ̃ sə kil a fε,
ɔ̃tə il a,
mεz- il a by lə nεktaʁ dε ʁwa ! ! !

ʁuʒə ε la kulœʁ…
la kulœʁ dy sɑ̃…
la kulœʁ də la dulœʁ…
la kulœʁ ki sə vidə silɑ̃sjøzəmɑ̃…