Poeme : Suicide

Personne ne sait
Que je ressens de la peine
Personne ne sait
Que mon cœur saigne

Autant le stopper
De battre toujours
Autant me suicider
Et mettre fin à mes jours

Le tiroir, suffit juste de l’ouvrir
Plonger ma main pour en ressortir
Quelque chose de pointu comme un couteau
Il se sentira si bien sur ma peau

Allonger sur ce lit
Le couteau traversant mes veines
Le sang s’écoulant sur ce corps si meurtri
Enfin disparaitra mes peines

Le sang immaculant les draps
Je ne sais plus bouger
Mes yeux sont en train de se fermer
Bientôt je ne serais plus là

Vous tous, serez si heureux
De ne plus devoir me supporter
Plus besoin de supplier
Ce bon dieu

Sur ma tombe
N’y venez même pas
Je ne fais plus partie de ce monde
Enfin quelle joie

pεʁsɔnə nə sε
kə ʒə ʁəsɛ̃ də la pεnə
pεʁsɔnə nə sε
kə mɔ̃ kœʁ sεɲə

otɑ̃ lə stɔpe
də batʁə tuʒuʁ
otɑ̃ mə sɥiside
e mεtʁə fɛ̃ a mε ʒuʁ

lə tiʁwaʁ, syfi ʒystə də luvʁiʁ
plɔ̃ʒe ma mɛ̃ puʁ ɑ̃ ʁəsɔʁtiʁ
kεlkə ʃozə də pwɛ̃ty kɔmə œ̃ kuto
il sə sɑ̃tiʁa si bjɛ̃ syʁ ma po

alɔ̃ʒe syʁ sə li
lə kuto tʁavεʁsɑ̃ mε vεnə
lə sɑ̃ sekulɑ̃ syʁ sə kɔʁ si məʁtʁi
ɑ̃fɛ̃ dispaʁεtʁa mε pεnə

lə sɑ̃ imakylɑ̃ lε dʁa
ʒə nə sε plys buʒe
mεz- iø sɔ̃t- ɑ̃ tʁɛ̃ də sə fεʁme
bjɛ̃to ʒə nə səʁε plys la

vu tus, səʁe si œʁø
də nə plys dəvwaʁ mə sypɔʁte
plys bəzwɛ̃ də syplje
sə bɔ̃ djø

syʁ ma tɔ̃bə
ni vəne mεmə pa
ʒə nə fε plys paʁti də sə mɔ̃də
ɑ̃fɛ̃ kεllə ʒwa