Poeme : La Mort

Une tempête deferlas sur le caveau
De la mort qui surgit de sa tombe et sort
Chercher des victimes pleines de remords
Tout se courbe à son passage même le beau

Les Hommes tremblèrent a chacun de ses passages
Car nombres d’âmes déjà elle avait prise
Elle aimait attaquer les hommes par surprise
Elle etait toujours gagnante d’un carnage

La victoire avec elle, aucun ange ne l’emporte
Ses pas la conduisent vers une petite masure
Elle prit sa grande faux et detruit la porte

Un froid chaleureux m’envahit et elle susurre :
« Car voit tu poéte, je viens comme l’enfer »
Et elle m’emmena au-dela de ciel et terre

Perry Nathan

ynə tɑ̃pεtə dəfεʁla syʁ lə kavo
də la mɔʁ ki syʁʒi də sa tɔ̃bə e sɔʁ
ʃεʁʃe dε viktimə plεnə də ʁəmɔʁd
tu sə kuʁbə a sɔ̃ pasaʒə mεmə lə bo

lεz- ɔmə tʁɑ̃blεʁe a ʃakœ̃ də sε pasaʒə
kaʁ nɔ̃bʁə- damə deʒa εllə avε pʁizə
εllə εmε atake lεz- ɔmə paʁ syʁpʁizə
εllə ətε tuʒuʁ ɡaɲɑ̃tə dœ̃ kaʁnaʒə

la viktwaʁə avεk εllə, okœ̃ ɑ̃ʒə nə lɑ̃pɔʁtə
sε pa la kɔ̃dɥize vεʁz- ynə pətitə mazyʁə
εllə pʁi sa ɡʁɑ̃də foz- e dətʁɥi la pɔʁtə

œ̃ fʁwa ʃaləʁø mɑ̃vai e εllə syzyʁə :
« kaʁ vwa ty pɔetə, ʒə vjɛ̃ kɔmə lɑ̃fəʁ »
e εllə maməna o dəla də sjεl e teʁə

peʁi natɑ̃