Poeme : Amitie

L’amitié tel un phare
Guide nos pas
Quand la vie
Devient brouillard
Elle est un rempart
Contre l’ennui
Un port d’attache
Pour confidences
Une bouée de sauvetage
A laquelle on s’accroche
En toute confiance
Elle ne juge ni ne reproche
Elle rit, elle pleure
Et parfois taquine
A l’encontre de l’amour
Jamais elle ne chagrine
C’est une copain, une copine
Une source d’énergie intarissable
Quand elle est véritable
Un joyau inestimable
Qui illumine nos vies

lamitje tεl œ̃ faʁə
ɡidə no pa
kɑ̃ la vi
dəvjɛ̃ bʁujaʁ
εllə εt- œ̃ ʁɑ̃paʁ
kɔ̃tʁə lɑ̃nɥi
œ̃ pɔʁ dataʃə
puʁ kɔ̃fidɑ̃sə
ynə bue də sovətaʒə
a lakεllə ɔ̃ sakʁoʃə
ɑ̃ tutə kɔ̃fjɑ̃sə
εllə nə ʒyʒə ni nə ʁəpʁoʃə
εllə ʁit, εllə plœʁə
e paʁfwa takinə
a lɑ̃kɔ̃tʁə də lamuʁ
ʒamεz- εllə nə ʃaɡʁinə
sεt- ynə kɔpɛ̃, ynə kɔpinə
ynə suʁsə denεʁʒi ɛ̃taʁisablə
kɑ̃t- εllə ε veʁitablə
œ̃ ʒwajo inεstimablə
ki ilyminə no vi