Poeme : L’ Orage…

Je le sens, il se prépare,
DOUCEMENT.
Son poids pèse sur mes épaules,
S’AFFAISSANT.
L’ atmosphère devient lourde,
ETOUFFANTE.
Il influe son souffle, sur les feuilles
VERDISSANTES.
Calmes, elles se laissent bercer dans
L’ ATTENTE.


Soudain, le ciel s’illumine entre les
NUAGES.
Un millième de seconde, comme un
MIRAGE.
Intervalle de quelques minutes, la foudre
RAGE.
Dame nature, malmenée, se rebelle
ENRAGE.
Indignée, vexée, elle a l’ habitude des
USAGES.


Dans le lointain, il arrive, il roule, il gronde, il
PLEURE !
Il déverse, Dieu seul sait pourquoi, ce flot de
RANCœur.
Sur les maisons, les gens, les oiseaux, les
FLEURS.
De rage, il asperge tout de ses grêlons, sans
Cœur.
Pourquoi tant de hargne en si peu de temps
DOULEUR ?


Manifeste t-il son désarrois par cette
COLERE
Pour signifier, notre peu de respect envers
L’ ATMOSPHERE
Et rappeler les règles essentielles qui semble
EPHEMERES
A l’être humain, qui s’en gêne pollue cette
TERRE…
Sans ce soucier des conséquence
PLANETAIRE.


GRONDE ORAGE, GRONDE

QUE TA VOLONTE SOIT FAITE ! ! !

NMP2001

ʒə lə sɑ̃s, il sə pʁepaʁə,
dusəmɑ̃.
sɔ̃ pwa pεzə syʁ mεz- epolə,
safεsɑ̃.
latmɔsfεʁə dəvjɛ̃ luʁdə,
ətufɑ̃tə.
il ɛ̃flɥ sɔ̃ suflə, syʁ lε fœjə
vεʁdisɑ̃tə.
kalmə, εllə sə lεse bεʁse dɑ̃
latɑ̃tə.

asteʁiskə
sudɛ̃, lə sjεl silyminə ɑ̃tʁə lε
nɥaʒə.
œ̃ miljεmə də səɡɔ̃də, kɔmə œ̃
miʁaʒə.
ɛ̃tεʁvalə də kεlk minytə, la fudʁə
ʁaʒə.
damə natyʁə, malməne, sə ʁəbεllə
ɑ̃ʁaʒə.
ɛ̃diɲe, vεkse, εllə a labitydə dε
yzaʒə.

asteʁiskə
dɑ̃ lə lwɛ̃tɛ̃, il aʁivə, il ʁulə, il ɡʁɔ̃də, il
plœʁə !
il devεʁsə, djø səl sε puʁkwa, sə flo də
ʁɑ̃kœʁ.
syʁ lε mεzɔ̃, lε ʒɑ̃, lεz- wazo, lε
flœʁ.
də ʁaʒə, il aspεʁʒə tu də sε ɡʁεlɔ̃, sɑ̃
kœʁ.
puʁkwa tɑ̃ də-aʁɲə ɑ̃ si pø də tɑ̃
dulœʁ ?

asteʁiskə
manifεstə te il sɔ̃ dezaʁwa paʁ sεtə
kɔləʁə
puʁ siɲifje, nɔtʁə pø də ʁεspε ɑ̃vεʁ
latmɔsfəʁə
e ʁapəle lε ʁεɡləz- esɑ̃sjεllə ki sɑ̃blə
εfəməʁə
a lεtʁə ymɛ̃, ki sɑ̃ ʒεnə pɔlɥ sεtə
teʁə…
sɑ̃ sə susje dε kɔ̃sekɑ̃sə
planətεʁə.

asteʁiskə
ɡʁɔ̃də ɔʁaʒə, ɡʁɔ̃də

kə ta vɔlɔ̃tə swa fεtə ! ! !

εn εm pe dø milə œ̃