Poeme : A Ma Fille… Pour Ses Vingt Cinq Ans

C oeur de rose dans mon jardin de vie,
E clos dés midi, sous les flocons de l’hiver,
C ri de délivrance, dans ce silence de neige,
I nstant de vitalité… Enfin ! ton souffle jailli.
L ueur de l’Âme, éblouie de lumière,
E claire tes yeux de mille paillettes

V ient le temps qui s’écoule doucement,
I nlassablement, jour après jour,
N e laissant derrière lui… que les années,
G randit l’enfant chéri, trop vite, oh oui !
T rop tard pour rattraper l’irrévocable.

C hemin de vie inexpérimenté,
I l n’y a pas de parents parfait,
N on ! ce n’est pas une maxime d’excuse,
Q u’ importe, puisque subsiste l’Amour,
A mour pour Toi
N otre fille
S eule et Unique

NMP2011

se œʁ də ʁozə dɑ̃ mɔ̃ ʒaʁdɛ̃ də vi,
ə klo des midi, su lε flɔkɔ̃ də livεʁ,
se ʁi də delivʁɑ̃sə, dɑ̃ sə silɑ̃sə də nεʒə,
i nstɑ̃ də vitalite… ɑ̃fɛ̃ ! tɔ̃ suflə ʒaji.
εl ɥœʁ də lamə, eblui də lymjεʁə,
ə klεʁə tεz- iø də milə pajεtə

ve je lə tɑ̃ ki sekulə dusəmɑ̃,
i nlasabləmɑ̃, ʒuʁ apʁε ʒuʁ,
εn ə lεsɑ̃ dəʁjεʁə lɥi… kə lεz- ane,
ʒe ʁɑ̃di lɑ̃fɑ̃ ʃeʁi, tʁo vitə, ɔ ui !
te ʁɔp taʁ puʁ ʁatʁape liʁevɔkablə.

se əmɛ̃ də vi inεkspeʁimɑ̃te,
i εl ni a pa də paʁɑ̃ paʁfε,
εn ɔ̃ ! sə nε pa ynə maksimə dεkskyzə,
ky yɛ̃pɔʁtə, pɥiskə sybzistə lamuʁ,
a muʁ puʁ twa
εn ɔtʁə fijə
εs ələ e ynikə

εn εm pe dø milə ɔ̃zə