Poeme : Météore

Un météore a brisé mon cœur
L’impact l’a rendu de glace
A creusé un sombre cratère
Impossible d’effacer une telle trace

Je voudrais que tout cesse
Mais je ne peux m’en séparer
Telle une lame il continue d’avancer
Chaque instant il me blesse.

Je voudrais fuir loin de ces rivages
Ne plus avoir dans mon esprit son image
Mais une force invisible, me l’interdit
Je reste alors sous cette pluie

Allongée, le visage gris et livide
Comme l’eau sauverais une terre aride,
Mon seul remède s’appelle Morphée
Sans elle le temps me semble éternité.

Pour m’en sortir je ne vois plus qu’une solution
M’envoler pour d’autres horizons
Meme les flames de l’enfer ne peuvent etre pirent
J’en suis sure, je veux me libérer, en finir.

œ̃ meteɔʁə a bʁize mɔ̃ kœʁ
lɛ̃pakt la ʁɑ̃dy də ɡlasə
a kʁøze œ̃ sɔ̃bʁə kʁatεʁə
ɛ̃pɔsiblə defase ynə tεllə tʁasə

ʒə vudʁε kə tu sεsə
mε ʒə nə pø mɑ̃ sepaʁe
tεllə ynə lamə il kɔ̃tinɥ davɑ̃se
ʃakə ɛ̃stɑ̃ il mə blεsə.

ʒə vudʁε fɥiʁ lwɛ̃ də sε ʁivaʒə
nə plysz- avwaʁ dɑ̃ mɔ̃n- εspʁi sɔ̃n- imaʒə
mεz- ynə fɔʁsə ɛ̃viziblə, mə lɛ̃tεʁdi
ʒə ʁεstə alɔʁ su sεtə plɥi

alɔ̃ʒe, lə vizaʒə ɡʁiz- e lividə
kɔmə lo sovəʁεz- ynə teʁə aʁidə,
mɔ̃ səl ʁəmεdə sapεllə mɔʁfe
sɑ̃z- εllə lə tɑ̃ mə sɑ̃blə etεʁnite.

puʁ mɑ̃ sɔʁtiʁ ʒə nə vwa plys kynə sɔlysjɔ̃
mɑ̃vɔle puʁ dotʁə- ɔʁizɔ̃
məmə lε flamə də lɑ̃fe nə pəve εtʁə piʁe
ʒɑ̃ sɥi syʁə, ʒə vø mə libeʁe, ɑ̃ finiʁ.