Poeme : Foutue Distance…

Elle m’empêche de serrer,
Ta jolie et douce main, entre les miennes toutes bronzées.

Elle m’empêche de voir,
Cet adorable visage, que toi, tu vois tous les jours dans le miroir.

Elle m’empêche de toucher,
Cette peau si douce, comme celle d’un bébé.

Elle m’empêche de sentir,
Ce parfum viril, qui, tellement, m’attire.

Elle m’empêche de sourir,
Sourir, oui, loin de toi, comment puis-je m’épanouir ?

Elle m’empêche de vivre,
Tous les jours près de toi, tous ces jours sans un seule once de plaisir.

Elle m’empêche d’embrasser,
Cet être si parfait, qu’à chaque instant je ne cesse d’aimer.

Mais elle ne m’empêche pas de pleurer,
Non, séparer de toi, meme cette empêcheuse de distance, ne peut m’en empécher…

εllə mɑ̃pεʃə də seʁe,
ta ʒɔli e dusə mɛ̃, ɑ̃tʁə lε mjεnə tutə bʁɔ̃ze.

εllə mɑ̃pεʃə də vwaʁ,
sεt adɔʁablə vizaʒə, kə twa, ty vwa tus lε ʒuʁ dɑ̃ lə miʁwaʁ.

εllə mɑ̃pεʃə də tuʃe,
sεtə po si dusə, kɔmə sεllə dœ̃ bebe.

εllə mɑ̃pεʃə də sɑ̃tiʁ,
sə paʁfœ̃ viʁil, ki, tεllmɑ̃, matiʁə.

εllə mɑ̃pεʃə də suʁiʁ,
suʁiʁ, ui, lwɛ̃ də twa, kɔmɑ̃ pɥi ʒə mepanuiʁ ?

εllə mɑ̃pεʃə də vivʁə,
tus lε ʒuʁ pʁε də twa, tus sε ʒuʁ sɑ̃z- œ̃ sələ ɔ̃sə də plεziʁ.

εllə mɑ̃pεʃə dɑ̃bʁase,
sεt εtʁə si paʁfε, ka ʃakə ɛ̃stɑ̃ ʒə nə sεsə dεme.

mεz- εllə nə mɑ̃pεʃə pa də pləʁe,
nɔ̃, sepaʁe də twa, məmə sεtə ɑ̃pεʃøzə də distɑ̃sə, nə pø mɑ̃n- ɑ̃peʃe…