Poeme : La Falaise

Las en ce soir, ton souvenir m’enivre
Sa chaleur brûlante m’appelle et me déchire
Son rappel ardent transforme l’azur en suie
Givre ma vie, au seuil de cette nuit !
Ton reflet qui au ciel se blottit
Evoque une chaleur dont l’absence me nuit

Ton reflet au ciel se délite
L’esprit trop tourné vers une folle pensée
J’évoque un corps dont l’absence me mite
Mais en fait, c’est l’abîme qui sourit et me quêt.

Ivre d’une présence fuyant au sein du soir
Je m’illusionne d’autres contrées conscrites en ce site
M’abstenant au bord de la falaise sous cette frayeur d’y voir
S’esquiver en moi le plaisir de vivre, il me quitte.

Espérant la trève de cette terrible épreuve
Je crains que cette fois, il ne faille qu’au fond du gouffre je meuve
Mais soudain, je ne sens plus qu’au fond béant je chois
La brûme se déchire, j’ouvre les yeux, je te vois.

las ɑ̃ sə swaʁ, tɔ̃ suvəniʁ mɑ̃nivʁə
sa ʃalœʁ bʁylɑ̃tə mapεllə e mə deʃiʁə
sɔ̃ ʁapεl aʁde tʁɑ̃sfɔʁmə lazyʁ ɑ̃ sɥi
ʒivʁə ma vi, o səj də sεtə nɥi !
tɔ̃ ʁəflε ki o sjεl sə blɔti
əvɔkə ynə ʃalœʁ dɔ̃ labsɑ̃sə mə nɥi

tɔ̃ ʁəflε o sjεl sə delitə
lεspʁi tʁo tuʁne vεʁz- ynə fɔlə pɑ̃se
ʒevɔkə œ̃ kɔʁ dɔ̃ labsɑ̃sə mə mitə
mεz- ɑ̃ fε, sε labimə ki suʁi e mə kε.

ivʁə dynə pʁezɑ̃sə fyiɑ̃ o sɛ̃ dy swaʁ
ʒə milyzjɔnə dotʁə- kɔ̃tʁe kɔ̃skʁitəz- ɑ̃ sə sitə
mabstənɑ̃ o bɔʁ də la falεzə su sεtə fʁεjœʁ di vwaʁ
sεskive ɑ̃ mwa lə plεziʁ də vivʁə, il mə kitə.

εspeʁɑ̃ la tʁεvə də sεtə teʁiblə epʁəvə
ʒə kʁɛ̃ kə sεtə fwa, il nə fajə ko fɔ̃ dy ɡufʁə ʒə məvə
mε sudɛ̃, ʒə nə sɑ̃s plys ko fɔ̃ beɑ̃ ʒə ʃwa
la bʁymə sə deʃiʁə, ʒuvʁə lεz- iø, ʒə tə vwa.