Poeme : Souffle Le Vent

Souffle le vent qui se lève un matin
Souffle le vent sur nos chagrins
Souffle le vent et puis laisse place
A cette pluie qui me glace
De nos yeux coulent nos larmes
De ce terrifiant vacarme
Des cries et des hurlements
S’abattent sur notre vie
Et nous laisse seul comme avant
L’amour n’est plus là
Au fond de nos cœur s’abbat
La tristesse douloureuse
De cette époque amoureuse

suflə lə vɑ̃ ki sə lεvə œ̃ matɛ̃
suflə lə vɑ̃ syʁ no ʃaɡʁɛ̃
suflə lə vɑ̃ e pɥi lεsə plasə
a sεtə plɥi ki mə ɡlasə
də noz- iø kule no laʁmə
də sə teʁifjɑ̃ vakaʁmə
dε kʁiz- e dεz- yʁləmɑ̃
sabate syʁ nɔtʁə vi
e nu lεsə səl kɔmə avɑ̃
lamuʁ nε plys la
o fɔ̃ də no kœʁ saba
la tʁistεsə duluʁøzə
də sεtə epɔkə amuʁøzə