Poeme : Tic Tac Tic…

Des années de gestes
Avec trop peu de zest…
Memes pensées statiques
Memes espoirs oniriques…
C’est ce qui me reste
Et les rats m’infestent…
C’est la meme musique
Tantot symphonique
Puis les croches delaissent
Vite ! un cœur modeste.
Mon instinct pratique
Fait de l’arythmetique
Et compte les p’tis « tic
Tac » du temps qui ne s’arrete
Qu’a l’heure funeste.
Un tempo mécanique
Sans lumiere christique
Qui s’entete et repete
Des années de gestes…

dεz- ane də ʒεstə
avεk tʁo pø də zεst…
məmə pɑ̃se statik
məməz- εspwaʁz- ɔniʁik…
sε sə ki mə ʁεstə
e lε ʁa mɛ̃fεste…
sε la məmə myzikə
tɑ̃to sɛ̃fɔnikə
pɥi lε kʁoʃə dəlεse
vitə ! œ̃ kœʁ mɔdεstə.
mɔ̃n- ɛ̃stɛ̃ pʁatikə
fε də laʁitmətikə
e kɔ̃tə lε ptis « tik
tak » dy tɑ̃ ki nə saʁətə
ka lœʁ fynεstə.
œ̃ tɑ̃po mekanikə
sɑ̃ lymjəʁə kʁistikə
ki sɑ̃tətə e ʁəpətə
dεz- ane də ʒεstə…