Poeme : Amertume

Le temps resserre mon cœur,
Il le lie de douleur
Et pousse mon âme phobique
Vers l’insondable abîme,
Le retranchement ultime
Des errances pathétiques.

Il sème la zizanie
Dans mon esprit
Meurtri d’excoriations
Dont les cicatrisations
Font cruellement défection.
Pas de médecine
Contre les toxines
De mon cortex noueux
Qui se laisse imbiber
Par des vagues de regrets
Et des prétextes boueux.

Je m’enlise dans ce bourbier
Et ne cesse de sublimer
Par des effets grossiers
Mon penchant chicanier.
J’aurais quelques ruses
Afin de fondre en excuses
Mais elles sont vétustes,
Pleines de rouilles,
Alors j’essaies d’être juste
Mais j’ai mal, je douille.

Même un colosse
Se plie et se rétame
Face aux douleurs de l’âme,
Même le molosse
Pleure la vérité cruelle,
Friable et rongeante du fiel.

lə tɑ̃ ʁeseʁə mɔ̃ kœʁ,
il lə li də dulœʁ
e pusə mɔ̃n- amə fɔbikə
vεʁ lɛ̃sɔ̃dablə abimə,
lə ʁətʁɑ̃ʃəmɑ̃ yltimə
dεz- eʁɑ̃sə patetik.

il sεmə la zizani
dɑ̃ mɔ̃n- εspʁi
məʁtʁi dεkskɔʁjasjɔ̃
dɔ̃ lε sikatʁizasjɔ̃
fɔ̃ kʁyεllmɑ̃ defεksjɔ̃.
pa də medəsinə
kɔ̃tʁə lε tɔksinə
də mɔ̃ kɔʁtεks nuø
ki sə lεsə ɛ̃bibe
paʁ dε vaɡ də ʁəɡʁε
e dε pʁetεkstə buø.

ʒə mɑ̃lizə dɑ̃ sə buʁbje
e nə sεsə də syblime
paʁ dεz- efε ɡʁɔsje
mɔ̃ pɑ̃ʃɑ̃ ʃikanje.
ʒoʁε kεlk ʁyzə
afɛ̃ də fɔ̃dʁə ɑ̃n- εkskyzə
mεz- εllə sɔ̃ vetystə,
plεnə də ʁujə,
alɔʁ ʒesε dεtʁə ʒystə
mε ʒε mal, ʒə dujə.

mεmə œ̃ kɔlɔsə
sə pli e sə ʁetamə
fasə o dulœʁ də lamə,
mεmə lə mɔlɔsə
plœʁə la veʁite kʁyεllə,
fʁjablə e ʁɔ̃ʒɑ̃tə dy fjεl.