Poeme : Petit À Petit Le Soleil Lève Le Voile Sur…

Prenons le temps, arrêtons ce temps.
Assis sur cette roche, j’observe cette colline,
Un horizon que j’aimerai pouvoir toucher du bout du doigt,
Pouvoir caresser cette image, pouvoir comprendre cette toile.
Une douce brise coule sur cette herbe si fragile, si pure, si précieuse.
Mes yeux n’arrive à capturer ce tableau,
Mon cœur n’arrive plus à contrôler son rythme,
Mon corps tremble de ne pouvoir saisir ce spectacle.
Et je reste là, à attendre que cela ce passe,
Que cela ce fasse, qu’il révèle à moi ses secrets.
Que juste pour moi, il dévoile ce qu’il est,
Que petit à petit,
Le soleil lève le voile sur lui même !

Patrick/06. 10. 2012/www. prelude-de-lesprit. fr

pʁənɔ̃ lə tɑ̃, aʁεtɔ̃ sə tɑ̃.
asi syʁ sεtə ʁoʃə, ʒɔpsεʁvə sεtə kɔlinə,
œ̃n- ɔʁizɔ̃ kə ʒεməʁε puvwaʁ tuʃe dy bu dy dwa,
puvwaʁ kaʁese sεtə imaʒə, puvwaʁ kɔ̃pʁɑ̃dʁə sεtə twalə.
ynə dusə bʁizə kulə syʁ sεtə εʁbə si fʁaʒilə, si pyʁə, si pʁesjøzə.
mεz- iø naʁivə a kaptyʁe sə tablo,
mɔ̃ kœʁ naʁivə plysz- a kɔ̃tʁole sɔ̃ ʁitmə,
mɔ̃ kɔʁ tʁɑ̃blə də nə puvwaʁ sεziʁ sə spεktaklə.
e ʒə ʁεstə la, a atɑ̃dʁə kə səla sə pasə,
kə səla sə fasə, kil ʁevεlə a mwa sε sεkʁε.
kə ʒystə puʁ mwa, il devwalə sə kil ε,
kə pəti a pəti,
lə sɔlεj lεvə lə vwalə syʁ lɥi mεmə !

patʁik slaʃ zeʁo si- pwɛ̃ di- pwɛ̃ dø milə duzə slaʃ dubləve dubləve dubləve. pʁəlydə də lεspʁi. εf εʁ