Poeme : Leve La Tete Quand Le Pluie Tombe

L’homme se cache de la pluie
Baisse la tete, regarde le sol et fuis…
Moi je leve la tete et observe
Observe et regarde le peché humain
Le ciel pleure car il vois toutes les cruauters des hommes
Les fines goutte d’eau glisse sur mon visage
Donnant et révélant les tristesse anterieur
A ce moment on peut pleurer les larmes toujours refoulées
Et penser… ne pas arreter de penser
Ne pas arreter de regretter…
Ne pas arreter de pleurer
Nos larmes seront camoufler
Preuvent de faiblesse ses larmes sement le chaos
Encore une preuve de la betise humaine
Les larmes ne doivent jamais couler
En repensant a tout les péchés des hommes
Je regarde le ciel…
Gris, noir, couleur de la mort, de la tristesse
Les larmes du ciel coulent sur les miennes
Et voila j’ai decider
Pour sauver l’humaniter
Il faudrais… tout refaire

lɔmə sə kaʃə də la plɥi
bεsə la tətə, ʁəɡaʁdə lə sɔl e fɥi…
mwa ʒə ləvə la tətə e ɔpsεʁvə
ɔpsεʁvə e ʁəɡaʁdə lə pεʃe ymɛ̃
lə sjεl plœʁə kaʁ il vwa tutə lε kʁɥote dεz- ɔmə
lε finə ɡutə do ɡlisə syʁ mɔ̃ vizaʒə
dɔnɑ̃ e ʁevelɑ̃ lε tʁistεsə ɑ̃təʁjœʁ
a sə mɔmɑ̃ ɔ̃ pø pləʁe lε laʁmə- tuʒuʁ ʁəfule
e pɑ̃se… nə pa aʁəte də pɑ̃se
nə pa aʁəte də ʁəɡʁεte…
nə pa aʁəte də pləʁe
no laʁmə- səʁɔ̃ kamufle
pʁəve də fεblεsə sε laʁmə- səmɑ̃ lə ʃao
ɑ̃kɔʁə ynə pʁəvə də la bətizə ymεnə
lε laʁmə- nə dwave ʒamε kule
ɑ̃ ʁəpɑ̃sɑ̃ a tu lε peʃe dεz- ɔmə
ʒə ʁəɡaʁdə lə sjεl…
ɡʁi, nwaʁ, kulœʁ də la mɔʁ, də la tʁistεsə
lε laʁmə- dy sjεl kule syʁ lε mjεnə
e vwala ʒε dəside
puʁ sove lymanite
il fodʁε… tu ʁəfεʁə