Poeme : Doutes…

Encore une fois, le doute persiste
Un flot de questions récurrentes
Qui inlassablement m’attriste
Toujours cette confiance dilettante

J’embrasse la tristesse
La nuit comme partenaire
L’ombre jamais ne délaisse
Mon fragile cœur de pierre

Mélancolie volatile
Sur mon âme, posée
Les pleurs sont inutiles
Je me dois de lutter

Ivre de chimères
Fragile protection
S’enflamme ma colère
Consumme mes sensations

Le mal s’enfuit déjà
Enfin un peu de répit !
Mais jamais loin de moi
Je l’ai juste endormi…

ɑ̃kɔʁə ynə fwa, lə dutə pεʁsistə
œ̃ flo də kεstjɔ̃ ʁekyʁɑ̃tə
ki ɛ̃lasabləmɑ̃ matʁistə
tuʒuʁ sεtə kɔ̃fjɑ̃sə dilεtɑ̃tə

ʒɑ̃bʁasə la tʁistεsə
la nɥi kɔmə paʁtənεʁə
lɔ̃bʁə ʒamε nə delεsə
mɔ̃ fʁaʒilə kœʁ də pjeʁə

melɑ̃kɔli vɔlatilə
syʁ mɔ̃n- amə, poze
lε plœʁ sɔ̃t- inytilə
ʒə mə dwa də lyte

ivʁə də ʃimεʁə
fʁaʒilə pʁɔtεksjɔ̃
sɑ̃flamə ma kɔlεʁə
kɔ̃symə mε sɑ̃sasjɔ̃

lə mal sɑ̃fɥi deʒa
ɑ̃fɛ̃ œ̃ pø də ʁepi !
mε ʒamε lwɛ̃ də mwa
ʒə lε ʒystə ɑ̃dɔʁmi…