Poeme : Trompe-L’oeil…

Un ange passe puis s’installe
Un silence chargé de sens
Ma réponse serait fatale
Trop lourde de conséquences

On se terre dans le non-dit
Moi je préfère m’abstenir
Resplendissante hypocrisie
Que dessine mon sourire

Je ne sais que te dire
Je tente de me dérober
Innocemment je soupire
Eclatante lacheté

Tu restes là, immobile
Scrutant mon regard fuyant
Ma maîtrise inflexible
Masque mon refus flottant

C’est moi qui mène la danse
Et mon absence de réaction
Est une véritable offense
A tes vivaces illusions

Je vais de nouveau jouer mon rôle
Te confortant dans ton espoir
J’y excelle, c’est vraiment drôle
Reflet trompe-l’œil de mon miroir…

œ̃n- ɑ̃ʒə pasə pɥi sɛ̃stalə
œ̃ silɑ̃sə ʃaʁʒe də sɑ̃s
ma ʁepɔ̃sə səʁε fatalə
tʁo luʁdə də kɔ̃sekɑ̃sə

ɔ̃ sə teʁə dɑ̃ lə nɔ̃ di
mwa ʒə pʁefεʁə mabstəniʁ
ʁεsplɑ̃disɑ̃tə ipɔkʁizi
kə desinə mɔ̃ suʁiʁə

ʒə nə sε kə tə diʁə
ʒə tɑ̃tə də mə deʁɔbe
inɔsamɑ̃ ʒə supiʁə
εklatɑ̃tə laʃəte

ty ʁεstə la, imɔbilə
skʁytɑ̃ mɔ̃ ʁəɡaʁ fyiɑ̃
ma mεtʁizə ɛ̃flεksiblə
maskə mɔ̃ ʁəfy flɔtɑ̃

sε mwa ki mεnə la dɑ̃sə
e mɔ̃n- absɑ̃sə də ʁeaksjɔ̃
εt- ynə veʁitablə ɔfɑ̃sə
a tε vivasəz- ilyzjɔ̃

ʒə vε də nuvo ʒue mɔ̃ ʁolə
tə kɔ̃fɔʁtɑ̃ dɑ̃ tɔ̃n- εspwaʁ
ʒi εksεllə, sε vʁεmɑ̃ dʁolə
ʁəflε tʁɔ̃pə lœj də mɔ̃ miʁwaʁ…