Poeme : Repentance

Repentance
Dans le jardin de ma mie,
Se balance une rose,
Au loin, près des vitraux de bruine,
S’alanguit le mystère des guérets.
Des mésanges,
Ivres de lueur,
Se balancent
À la mâture des zéniths,
Seule
L’odelette d’un ruisseau
Rompt
L’étreinte infinie du silence.
Le bonheur envahit mon âme.
Aujourd’hui,
Je jette en pâture
Tous mes rêves insensés de gloire.
Ô mon Dieu,
Entends ma repentance,
Moi qui
Ne songeais qu’à la renommée !
Je ne chanterai plus désormais
Que
Mon aimée,
L’onde de ses yeux,
Le pont de nos mains
Par delà l’hymne des bocages,
L’ébène de sa chevelure
Qui flotte au vent du Loir,

Le sang de nos baisers
Sur nos seins
Lorsque montent en nous
Les couronnes du Désir,
Et pour preuve de mon serment,
Ce soir, après le souper,
Je déposerai sur ses lèvres
L’étoile d’un verset d’amour.

ʁəpɑ̃tɑ̃sə
dɑ̃ lə ʒaʁdɛ̃ də ma mi,
sə balɑ̃sə ynə ʁozə,
o lwɛ̃, pʁε dε vitʁo də bʁɥinə,
salɑ̃ɡi lə mistεʁə dε ɡeʁε.
dε mezɑ̃ʒə,
ivʁə- də lɥœʁ,
sə balɑ̃se
a la matyʁə dε zenit,
sələ
lɔdəlεtə dœ̃ ʁɥiso
ʁɔ̃
letʁɛ̃tə ɛ̃fini dy silɑ̃sə.
lə bɔnœʁ ɑ̃vai mɔ̃n- amə.
oʒuʁdɥi,
ʒə ʒεtə ɑ̃ patyʁə
tus mε ʁεvəz- ɛ̃sɑ̃se də ɡlwaʁə.
o mɔ̃ djø,
ɑ̃tɑ̃ ma ʁəpɑ̃tɑ̃sə,
mwa ki
nə sɔ̃ʒε ka la ʁənɔme !
ʒə nə ʃɑ̃təʁε plys dezɔʁmε
kə
mɔ̃n- εme,
lɔ̃də də sεz- iø,
lə pɔ̃ də no mɛ̃
paʁ dəla limnə dε bɔkaʒə,
lebεnə də sa ʃəvəlyʁə
ki flɔtə o vɑ̃ dy lwaʁ,

lə sɑ̃ də no bεze
syʁ no sɛ̃
lɔʁskə mɔ̃te ɑ̃ nu
lε kuʁɔnə dy deziʁ,
e puʁ pʁəvə də mɔ̃ sεʁme,
sə swaʁ, apʁε lə supe,
ʒə depozəʁε syʁ sε lεvʁə
letwalə dœ̃ vεʁsε damuʁ.