Poeme : Pourquoi Taire Nos Râles D’amour

Pourquoi taire nos râles d’amour

Pourquoi, moi qui ne suis
Qu’une humble poétesse,
Dois-je me cacher dedans Paris
Derrière une porte cochère

Pour étreindre ma Vénérée
Au front de rosée,
Et poser sur ses lèvres
L’aumône d’un baiser,

Pourquoi
Taire nos râles d’amour
Quand
Surgit la soie du désir,

Pourquoi
Asservir
L’encensoir de soleil
De nos âmes si douces

Alors que
Monte
L’émoi de nos sens
Parmi la forêt de nos draps,

Pourquoi
Ne pas mêler nos mains
Au gré de nos gammes de Passion
Lors de l’exquisité de nos flâneries ?

Aujourd’hui,
La scansion de nos escarpins
Réclame l’ode du Désir,
Nos seins chevauchent déjà nos messes de liesse,

Car
Demain, nous partirons
Et
Nous regagnerons
Les forêts du Maine,
Où, allongées,
Nues,
Face à la grappe de nos peaux,

Face à l’hymne de la Féminité,
Nous réciterons
Le magnificat de nos versets de Jouissance
Pour des siècles et des siècles !

puʁkwa tεʁə no ʁalə damuʁ

puʁkwa, mwa ki nə sɥi
kynə œ̃blə pɔetεsə,
dwa ʒə mə kaʃe dədɑ̃ paʁi
dəʁjεʁə ynə pɔʁtə koʃεʁə

puʁ etʁɛ̃dʁə ma veneʁe
o fʁɔ̃ də ʁoze,
e poze syʁ sε lεvʁə
lomonə dœ̃ bεze,

puʁkwa
tεʁə no ʁalə damuʁ
kɑ̃
syʁʒi la swa dy deziʁ,

puʁkwa
asεʁviʁ
lɑ̃sɑ̃swaʁ də sɔlεj
də noz- amə si dusə

alɔʁ kə
mɔ̃tə
lemwa də no sɑ̃s
paʁmi la fɔʁε də no dʁa,

puʁkwa
nə pa mεle no mɛ̃
o ɡʁe də no ɡamə də pasjɔ̃
lɔʁ də lεkskizite də no flanəʁi ?

oʒuʁdɥi,
la skɑ̃zjɔ̃ də noz- εskaʁpɛ̃
ʁeklamə lɔdə dy deziʁ,
no sɛ̃ ʃəvoʃe deʒa no mesə də ljεsə,

kaʁ
dəmɛ̃, nu paʁtiʁɔ̃
e
nu ʁəɡaɲəʁɔ̃
lε fɔʁε dy mεnə,
u, alɔ̃ʒe,
nɥ,
fasə a la ɡʁapə də no po,

fasə a limnə də la feminite,
nu ʁesitəʁɔ̃
lə maɲifika də no vεʁsε də ʒuisɑ̃sə
puʁ dε sjεkləz- e dε sjεklə !