Poeme : La Soie De Nos Amours

A Marine,
A ma nymphe de splendeur,

La soie de nos corps

La nuit vient de descendre
Sur
L’orée de nos chairs

Frémissantes,
Et
Repues de cyprine

Dedans
Notre couche dévastée
Par l’onde de nos mêlées.

Les sonnets des étoiles
Contemplent
Tes paupières entr’ouvertes

Où vacille
La
Soie de nos amours.

Ô toi, la Reine de mes songes
Qui me berces chaque soir
De tes mélopées si douces,

Entends-tu mon âme si lascive
Boire
Le calice de ta lueur ?

Je repense
À
L’ivoire de tes seins,

À
L’urne de tes hanches,
À la chaleur de nos désirs

Parmi
L’
Art de notre concupiscence.

Vois, mes paumes ouvrent à nouveau
Les
Caresses impures de nos luxures,

L’
Empreinte de tes lèvres
Contre l’hermine de mon pertuis.

Les algues de nos chevelures
Se mêlent
Aux flots de nos tuniques de satin,

Bientôt
Nos râles montreront
Vers les cierges de la Grâce !

a maʁinə,
a ma nɛ̃fə də splɑ̃dœʁ,

la swa də no kɔʁ

la nɥi vjɛ̃ də desɑ̃dʁə
syʁ
lɔʁe də no ʃεʁ

fʁemisɑ̃tə,
e
ʁəpɥ də sipʁinə

dədɑ̃
nɔtʁə kuʃə devaste
paʁ lɔ̃də də no mεle.

lε sɔnε dεz- etwalə
kɔ̃tɑ̃ple
tε popjεʁəz- ɑ̃tʁuvεʁtə

u vasijə
la
swa də noz- amuʁ.

o twa, la ʁεnə də mε sɔ̃ʒə
ki mə bεʁsə- ʃakə swaʁ
də tε melɔpe si dusə,

ɑ̃tɑ̃ ty mɔ̃n- amə si lasivə
bwaʁə
lə kalisə də ta lɥœʁ ?

ʒə ʁəpɑ̃sə
a
livwaʁə də tε sɛ̃,

a
lyʁnə də tεz- ɑ̃ʃə,
a la ʃalœʁ də no deziʁ

paʁmi
l
aʁ də nɔtʁə kɔ̃kypisɑ̃sə.

vwa, mε poməz- uvʁe a nuvo
lε
kaʁesəz- ɛ̃pyʁə də no lyksyʁə,

l
ɑ̃pʁɛ̃tə də tε lεvʁə
kɔ̃tʁə lεʁminə də mɔ̃ pεʁtɥi.

lεz- alɡ də no ʃəvəlyʁə
sə mεle
o flo də no tynik də satɛ̃,

bjɛ̃to
no ʁalə mɔ̃tʁəʁɔ̃
vεʁ lε sjεʁʒə- də la ɡʁasə !