Poeme : Sentence Finale

Quand elle regarde au dela du miroir
Elle voit autre chose que son reflet
Qu’on ne peut pas voir, imperceptible et caché
C’est une vague de desespoir
Qui enfoui inonde sa mémoire
Elle est seule comme perdu
Elle voit la surface à quelques métres au dessus
Elle voudrait crier car elle est desespéré
Atténué au milieu du banc des acusés
Son jugement elle l’attend
Elle ferme les yeux impassible
Les larmes glissent le long de ses joues lentement
Elle sait que devant eux elle est la cible
Impuissante devant la vérité qu’elle gardera
C’est le silence de l’innocente qui eternellement vivra

kɑ̃t- εllə ʁəɡaʁdə o dəla dy miʁwaʁ
εllə vwa otʁə ʃozə kə sɔ̃ ʁəflε
kɔ̃ nə pø pa vwaʁ, ɛ̃pεʁsεptiblə e kaʃe
sεt- ynə vaɡ də dəzεspwaʁ
ki ɑ̃fui inɔ̃də sa memwaʁə
εllə ε sələ kɔmə pεʁdy
εllə vwa la syʁfasə a kεlk metʁəz- o dəsy
εllə vudʁε kʁje kaʁ εllə ε dəzεspeʁe
atenye o miljø dy bɑ̃ dεz- akyze
sɔ̃ ʒyʒəmɑ̃ εllə latɑ̃
εllə fεʁmə lεz- iøz- ɛ̃pasiblə
lε laʁmə- ɡlise lə lɔ̃ də sε ʒu lɑ̃təmɑ̃
εllə sε kə dəvɑ̃ øz- εllə ε la siblə
ɛ̃pɥisɑ̃tə dəvɑ̃ la veʁite kεllə ɡaʁdəʁa
sε lə silɑ̃sə də linɔsɑ̃tə ki ətεʁnεllmɑ̃ vivʁa