Poeme : Ecorchée

ECORCHEE

Petite fille que l’enfance a chérie
Parmis sa famille elle grandie
Rire et joie rythme sa vie

Jeune fille le temps l’a rendu
Des mots sombre et tranchants un jour a t’elle enttendu
Ces paroles de son cœur et sa tête ne sortiront plus

Elle que le temps endurcie
La souffrance écorche sa vie
Telle les lames coupes sa peau pâlie

Les jours passes et elle continue
Sa dédresse s’accentue
Montter sa peine elle n’a pas pu

Jeune fille qui tout de même aime la vie
Grâce a ses personne qu’elle appelle ami (e) s
Sens eux serait-elle déja au paradis ?

əkɔʁʃi

pətitə fijə kə lɑ̃fɑ̃sə a ʃeʁi
paʁmi sa famijə εllə ɡʁɑ̃di
ʁiʁə e ʒwa ʁitmə sa vi

ʒənə fijə lə tɑ̃ la ʁɑ̃dy
dε mo sɔ̃bʁə e tʁɑ̃ʃɑ̃z- œ̃ ʒuʁ a tεllə ɑ̃tɑ̃dy
sε paʁɔlə də sɔ̃ kœʁ e sa tεtə nə sɔʁtiʁɔ̃ plys

εllə kə lə tɑ̃z- ɑ̃dyʁsi
la sufʁɑ̃sə ekɔʁʃə sa vi
tεllə lε lamə kupə sa po pali

lε ʒuʁ pasəz- e εllə kɔ̃tinɥ
sa dedʁεsə saksɑ̃tɥ
mɔ̃te sa pεnə εllə na pa py

ʒənə fijə ki tu də mεmə εmə la vi
ɡʁasə a sε pεʁsɔnə kεllə apεllə ami (ə) s
sɑ̃sz- ø səʁε tεllə deʒa o paʁadi ?