Poeme : Le Bonheur

Allumé par la source résistante,
Le feu de la joie, envoutante,
Paisible désir qui m’épouvante…

Ta vie me mérite jusquau bout,
Sans toi, impossible de tenir debout,
Restant figé en regardent ses genoux…

Lèvres paisible qui embrasse se bonheur restreint,
Allumette de joie sous les palmier du bon vin,
Rien de mieux qu’une vie charmente, sans refrain…

«… Le bonheur est le chemin que tout le monde peux voir… »

alyme paʁ la suʁsə ʁezistɑ̃tə,
lə fø də la ʒwa, ɑ̃vutɑ̃tə,
pεziblə deziʁ ki mepuvɑ̃tə…

ta vi mə meʁitə ʒysko bu,
sɑ̃ twa, ɛ̃pɔsiblə də təniʁ dəbu,
ʁεstɑ̃ fiʒe ɑ̃ ʁəɡaʁde sε ʒənu…

lεvʁə- pεziblə ki ɑ̃bʁasə sə bɔnœʁ ʁəstʁɛ̃,
alymεtə də ʒwa su lε palmje dy bɔ̃ vɛ̃,
ʁjɛ̃ də mjø kynə vi ʃaʁmɑ̃tə, sɑ̃ ʁəfʁɛ̃…

«… lə bɔnœʁ ε lə ʃəmɛ̃ kə tu lə mɔ̃də pø vwaʁ… »