Poeme : Noirceur

Je me promene dans le cimetière
J’ai mon déserpoire comme seul lumiere
Je me laisse guider par les souvenirs
De chemin, que je traverse et qui me fait souffrir

Je regarde la lune qui semble pleuré du sang
Elle me comprend
Elle à mal pour moi
Elle veux maider sans que sa sois trop souffrant

J’arriver à la destination
Sa tombe, comme seul raison
Je regarde longtemps la pierre
Pour oublier mon enfer

Je pose une rose noir
Ensuite je verse une pleure de sang
En espérant,
Qu’un jour je pourrais me sortir de mon enfer avant d’arriver dans le même trou noir. .

ʒə mə pʁɔmənə dɑ̃ lə simətjεʁə
ʒε mɔ̃ dezεʁpwaʁə kɔmə səl lymjəʁə
ʒə mə lεsə ɡide paʁ lε suvəniʁ
də ʃəmɛ̃, kə ʒə tʁavεʁsə e ki mə fε sufʁiʁ

ʒə ʁəɡaʁdə la lynə ki sɑ̃blə pləʁe dy sɑ̃
εllə mə kɔ̃pʁɑ̃
εllə a mal puʁ mwa
εllə vø mεde sɑ̃ kə sa swa tʁo sufʁɑ̃

ʒaʁive a la dεstinasjɔ̃
sa tɔ̃bə, kɔmə səl ʁεzɔ̃
ʒə ʁəɡaʁdə lɔ̃tɑ̃ la pjeʁə
puʁ ublje mɔ̃n- ɑ̃fe

ʒə pozə ynə ʁozə nwaʁ
ɑ̃sɥitə ʒə vεʁsə ynə plœʁə də sɑ̃
ɑ̃n- εspeʁɑ̃,
kœ̃ ʒuʁ ʒə puʁʁε mə sɔʁtiʁ də mɔ̃n- ɑ̃fe avɑ̃ daʁive dɑ̃ lə mεmə tʁu nwaʁ.