Poeme : Solitude

Partager entre deux mondes
Je me demande a chaque seconde
Ecouter le son d’un accordeon
Ou celui de la confusion ?
Amitier ou amour ?
Lequel est t’il le plus grand recour
La solitude
Meler a une incertitude
Qui croule sous les suppositions
Accompagner de cette interminable incomprehension
Trouver une solution
A ce probleme digne d’une equation
Ce donner une raison
Tourner ce probleme comme un condamner en prison
Aussi difficile
Que peu docile
J’essaie simplement de me rememorer
Ces bons souvenirs appartenant au passer
Le souvenir du bonheur n’est plus du bonheur
Mais celui de la douleur est t’il encore de la douleur ?

Ranssia BT

paʁtaʒe ɑ̃tʁə dø mɔ̃də
ʒə mə dəmɑ̃də a ʃakə səɡɔ̃də
əkute lə sɔ̃ dœ̃n- akɔʁdəɔ̃
u səlɥi də la kɔ̃fyzjɔ̃ ?
amitje u amuʁ ?
ləkεl ε til lə plys ɡʁɑ̃ ʁəkuʁ
la sɔlitydə
məle a ynə ɛ̃sεʁtitydə
ki kʁulə su lε sypozisjɔ̃
akɔ̃paɲe də sεtə ɛ̃tεʁminablə ɛ̃kɔ̃pʁəɑ̃sjɔ̃
tʁuve ynə sɔlysjɔ̃
a sə pʁɔbləmə diɲə dynə əkasjɔ̃
sə dɔne ynə ʁεzɔ̃
tuʁne sə pʁɔbləmə kɔmə œ̃ kɔ̃damne ɑ̃ pʁizɔ̃
osi difisilə
kə pø dɔsilə
ʒesε sɛ̃pləmɑ̃ də mə ʁəməmɔʁe
sε bɔ̃ suvəniʁz- apaʁtənɑ̃ o pase
lə suvəniʁ dy bɔnœʁ nε plys dy bɔnœʁ
mε səlɥi də la dulœʁ ε til ɑ̃kɔʁə də la dulœʁ ?

ʁɑ̃sja be te