Poeme : Lumière

Lumière

Lumière songe du lac de la nuit
Assise dans l’ombre, fuyant le bruit
Elle contemple une étoile rose
Coquette, frivole qui prend la pose

Lumière des ombres silhouette blanche
Un rai se glisse caresse la branche
De l’arbre solaire occulte savant
Visionnaire juste et pédant
Lumière nymphe timide elle s’avance
Buvant la sève d’ifs en transhumance
Cueille la rose figurine d’ambre
La tige fière rosit un peu se cambre.

Raymonde verney

lymjεʁə

lymjεʁə sɔ̃ʒə dy lak də la nɥi
asizə dɑ̃ lɔ̃bʁə, fyiɑ̃ lə bʁɥi
εllə kɔ̃tɑ̃plə ynə etwalə ʁozə
kɔkεtə, fʁivɔlə ki pʁɑ̃ la pozə

lymjεʁə dεz- ɔ̃bʁə- siluεtə blɑ̃ʃə
œ̃ ʁε sə ɡlisə kaʁεsə la bʁɑ̃ʃə
də laʁbʁə sɔlεʁə ɔkyltə savɑ̃
vizjɔnεʁə ʒystə e pedɑ̃
lymjεʁə nɛ̃fə timidə εllə savɑ̃sə
byvɑ̃ la sεvə difs ɑ̃ tʁɑ̃ʃymɑ̃sə
kœjə la ʁozə fiɡyʁinə dɑ̃bʁə
la tiʒə fjεʁə ʁozi œ̃ pø sə kɑ̃bʁə.

ʁεmɔ̃də vεʁne