Poeme : Maladie

Des gouttes ruissellent sur mon front
La peau brulante comme un brasier
Les mains moites, je tourne en rond
Quel est ce mal qui, en moi, ose s’inviter

Nausées, équilibre fragile
Je me déplace, pauvre ère titubante
Mon corps malaxé comme l’argile
Une envie d’hurler, de rugir, omniprésente

Rejet des cachets, des remèdes miracles
Je souffre en silence de ce dédale
Ne comparez pas ce virus à un obsctacle
Mon cœur est sain et n’a pas besoin d’assistance médicale

Un mois déjà que j’ai contracté cette maladie
J’espere que mes symptomes seront incurables
Tu peux envahir mes fibres pour le reste de ma vie
Cette maladie s’appelle amour, contagion formidable.

dε ɡutə ʁɥisεlle syʁ mɔ̃ fʁɔ̃
la po bʁylɑ̃tə kɔmə œ̃ bʁazje
lε mɛ̃ mwatə, ʒə tuʁnə ɑ̃ ʁɔ̃
kεl ε sə mal ki, ɑ̃ mwa, ozə sɛ̃vite

noze, ekilibʁə fʁaʒilə
ʒə mə deplasə, povʁə εʁə titybɑ̃tə
mɔ̃ kɔʁ malakse kɔmə laʁʒilə
ynə ɑ̃vi dyʁle, də ʁyʒiʁ, ɔmnipʁezɑ̃tə

ʁəʒε dε kaʃε, dε ʁəmεdə miʁaklə
ʒə sufʁə ɑ̃ silɑ̃sə də sə dedalə
nə kɔ̃paʁe pa sə viʁysz- a œ̃n- ɔpsktaklə
mɔ̃ kœʁ ε sɛ̃ e na pa bəzwɛ̃ dasistɑ̃sə medikalə

œ̃ mwa deʒa kə ʒε kɔ̃tʁakte sεtə maladi
ʒεspəʁə kə mε sɛ̃ptɔmə səʁɔ̃ ɛ̃kyʁablə
ty pøz- ɑ̃vaiʁ mε fibʁə- puʁ lə ʁεstə də ma vi
sεtə maladi sapεllə amuʁ, kɔ̃taʒjɔ̃ fɔʁmidablə.