Poeme : Contusions

Lambeaux de chairs de vies écorchées
J’ autopsiais le cadavre de mon ame
Esprits ouverts, disséqués
Malaise de vivre qui tourne au drame

J’observais les radiographies squelettiques
Ombres bleutées aux nerfs noués
Je m’étais effondré sur ce mur de briques
Mes veines dégoulinanates, poudre orangée

Remouds aux stigmates de tornade
Une tete illusoire, balayée
Eviter ces rondes, ces promenades
Enfiler des chemises aux manches obstruées

Languir de son identité criminelle
Vouloir purger ses pulsions, lessivées
Idées sordides aux doutes charnels
Reprendre le cours des ondes réfutées.

lɑ̃bo də ʃεʁ də viz- ekɔʁʃe
ʒotɔpsjε lə kadavʁə də mɔ̃n- amə
εspʁiz- uvεʁ, diseke
malεzə də vivʁə ki tuʁnə o dʁamə

ʒɔpsεʁvε lε ʁadjɔɡʁafi skəlεtik
ɔ̃bʁə- bløtez- o nεʁf nue
ʒə metεz- efɔ̃dʁe syʁ sə myʁ də bʁik
mε vεnə deɡulinanatə, pudʁə ɔʁɑ̃ʒe

ʁəmudz- o stiɡmatə də tɔʁnadə
ynə tətə ilyzwaʁə, balεje
əvite sε ʁɔ̃də, sε pʁɔmənadə
ɑ̃file dε ʃəmizəz- o mɑ̃ʃəz- ɔpstʁye

lɑ̃ɡiʁ də sɔ̃n- idɑ̃tite kʁiminεllə
vulwaʁ pyʁʒe sε pylsjɔ̃, lesive
ide sɔʁdidəz- o dutə ʃaʁnεl
ʁəpʁɑ̃dʁə lə kuʁ dεz- ɔ̃də ʁefyte.