Poeme : Le Vide

J’ai senti la brise s’enrouler autour de mon cou
Telle une écharpe de laine
Du haut de la falaise, je dominais tout
Les rochers riaent aux larmes de ma peine

Des mouettes formaient un cercle de plumes
Le soleil étirait ses bras en auréolant le phare
Tu venais de presser le jus de ma vie devenue agrume
J’ étais ce fruit pourri que l’on jette aux canards

Les eaux sillonnées de ce bleu océan
Cette image restera gravée au cœur de mes rétines
Mon corps s’enfonce dans les eaux, lentement
Telle une pieuvre, je laisse dérrière moi une encre sanguine.

ʒε sɑ̃ti la bʁizə sɑ̃ʁule otuʁ də mɔ̃ ku
tεllə ynə eʃaʁpə də lεnə
dy-o də la falεzə, ʒə dɔminε tu
lε ʁoʃe ʁjaɑ̃ o laʁmə- də ma pεnə

dε muεtə fɔʁmε œ̃ sεʁklə də plymə
lə sɔlεj etiʁε sε bʁaz- ɑ̃n- oʁeɔlɑ̃ lə faʁə
ty vənε də pʁese lə ʒy də ma vi dəvənɥ aɡʁymə
ʒetε sə fʁɥi puʁʁi kə lɔ̃ ʒεtə o kanaʁd

lεz- o sijɔne də sə blø ɔseɑ̃
sεtə imaʒə ʁεstəʁa ɡʁave o kœʁ də mε ʁetinə
mɔ̃ kɔʁ sɑ̃fɔ̃sə dɑ̃ lεz- o, lɑ̃təmɑ̃
tεllə ynə pjəvʁə, ʒə lεsə deʁjεʁə mwa ynə ɑ̃kʁə sɑ̃ɡinə.