Poeme : Petite Bulle De Terre

Soleil dans le bourdonnement des paroles d’un temps lourd.
Ombres dans les cîmes des hêtres au dessus de nos échines.
Fines pellicules de vie sur le vert d’une bulle de terre,
Notre course s’impose à nous comme une vrille sourde,

Petit puzzle de soleil, sur le reflet des eaux, grelotte
Et la vaguelette de ma vie devient pareil aux lacs du temps,
Faite de rides profondes, et de certitudes fragiles,
Foules d’étoiles et de vertiges, se reflettent sur une petite bulle bleue,

Nuls regards n’a de frontières ni horizons, dans cette topaze,
Que celle de nos espris, que le vent qui nous porte sur les eaux,
Petite boules d’ouates, petites vies incertaines, nées dans une pensée insensée,
Pleines d’espoirs, de jeux éperdus et éternels, contre le mur d’un infini stellaire.

sɔlεj dɑ̃ lə buʁdɔnəmɑ̃ dε paʁɔlə dœ̃ tɑ̃ luʁ.
ɔ̃bʁə- dɑ̃ lε simə dεz- εtʁəz- o dəsy də noz- eʃinə.
finə pεllikylə də vi syʁ lə vεʁ dynə bylə də teʁə,
nɔtʁə kuʁsə sɛ̃pozə a nu kɔmə ynə vʁijə suʁdə,

pəti pyzlə də sɔlεj, syʁ lə ʁəflε dεz- o, ɡʁəlɔtə
e la vaɡəlεtə də ma vi dəvjɛ̃ paʁεj o lak dy tɑ̃,
fεtə də ʁidə pʁɔfɔ̃də, e də sεʁtitydə fʁaʒilə,
fulə detwaləz- e də vεʁtiʒə, sə ʁəflεte syʁ ynə pətitə bylə blø,

nyl ʁəɡaʁd na də fʁɔ̃tjεʁə ni ɔʁizɔ̃, dɑ̃ sεtə tɔpazə,
kə sεllə də noz- εspʁi, kə lə vɑ̃ ki nu pɔʁtə syʁ lεz- o,
pətitə bulə duatə, pətitə viz- ɛ̃sεʁtεnə, ne dɑ̃z- ynə pɑ̃se ɛ̃sɑ̃se,
plεnə dεspwaʁ, də ʒøz- epεʁdysz- e etεʁnεl, kɔ̃tʁə lə myʁ dœ̃n- ɛ̃fini stεllεʁə.