Poeme : Claire Ombrelle

Une fleur à la claire ombrelle
Regardait le dôme d’azur,
L’orange de sa livrée
Coulait en miel de son cœur tendre

En son sein, nulle abeille ne s’y abreuvait
Mais des prunelles dans son sillage s’y posaient
Entre les vols des voiles de soies,
Dans la brise d’été, de sa corole ondoyante,

Le cristal au vert d’écharpe d’iris, m’éclaire,
A l’ombre du bercement de ses cils
Et de la pointe du talon de sa rose,
A mon regard, elle disparu

ynə flœʁ a la klεʁə ɔ̃bʁεllə
ʁəɡaʁdε lə domə dazyʁ,
lɔʁɑ̃ʒə də sa livʁe
kulε ɑ̃ mjεl də sɔ̃ kœʁ tɑ̃dʁə

ɑ̃ sɔ̃ sɛ̃, nylə abεjə nə si abʁəvε
mε dε pʁynεllə dɑ̃ sɔ̃ sijaʒə si pozε
ɑ̃tʁə lε vɔl dε vwalə də swa,
dɑ̃ la bʁizə dete, də sa kɔʁɔlə ɔ̃dwajɑ̃tə,

lə kʁistal o vεʁ deʃaʁpə diʁi, meklεʁə,
a lɔ̃bʁə dy bεʁsəmɑ̃ də sε sil
e də la pwɛ̃tə dy talɔ̃ də sa ʁozə,
a mɔ̃ ʁəɡaʁ, εllə dispaʁy