Poeme : Tourne, Tourne La Mort

Des allées sombre, une tombe vide,
Des petales de rose et quelques paroles,
Une chandelle qui vascille,
Des plaques et des croix en guise de symbole.

Puis le lendemain un cimetiere desert,
Des yeux pleurant le sang,
Un amis, un parrent qui s’ecroule genoux a terre,
Voulant retrouver sont defunt, de colere s’immolant.

La mort tourne, tourne,
Et ma tete roule roule,
Entre mes bras le sang coule, coule,

Reaprendre à vivre,
De silence en insolence,
Sans que rien ne nous arrive,
Ne pas fairre pencher la blance…
D’un coter ou de l’autre d’une rive…

Les chagrins, les nuits blanche,
Puis plus envie de rien,
L’ennuie, la solitude nous arrenge,
La mutilation envahit notre quotidient…

dεz- ale sɔ̃bʁə, ynə tɔ̃bə vidə,
dε pətalə də ʁozə e kεlk paʁɔlə,
ynə ʃɑ̃dεllə ki vasijə,
dε plakz- e dε kʁwa ɑ̃ ɡizə də sɛ̃bɔlə.

pɥi lə lɑ̃dəmɛ̃ œ̃ simətjəʁə dəzεʁ,
dεz- iø pləʁɑ̃ lə sɑ̃,
œ̃n- ami, œ̃ paʁe ki sεkʁulə ʒənuz- a teʁə,
vulɑ̃ ʁətʁuve sɔ̃ dəfœ̃, də kɔləʁə simɔlɑ̃.

la mɔʁ tuʁnə, tuʁnə,
e ma tətə ʁulə ʁulə,
ɑ̃tʁə mε bʁa lə sɑ̃ kulə, kulə,

ʁəapʁɑ̃dʁə a vivʁə,
də silɑ̃sə ɑ̃n- ɛ̃sɔlɑ̃sə,
sɑ̃ kə ʁjɛ̃ nə nuz- aʁivə,
nə pa fεʁə pɑ̃ʃe la blɑ̃sə…
dœ̃ kɔte u də lotʁə dynə ʁivə…

lε ʃaɡʁɛ̃, lε nɥi blɑ̃ʃə,
pɥi plysz- ɑ̃vi də ʁjɛ̃,
lɑ̃nɥi, la sɔlitydə nuz- aʁɑ̃ʒə,
la mytilasjɔ̃ ɑ̃vai nɔtʁə kɔtidje…