Poeme : Le Soleil Se Lève

Rêve incertain,
Envelopper de velours,
Sur des rayons matinaux
Perçant les volets de ma tour.
Une boule rougeâtre luit au loin,
L’humanité ne son soucis guère,
On se couche et se lève au quatre coin,
De cette bonne vielle terre.
L’Aube se fait orientale,
Sur un écran de ciel bleu,
Même ta voie semble brutale,
En ces cieux qui sonnent creux… .
Dans la pale campagne calme,
La vie s’éveille doucement,
Pas de bruit aucun vacarme,
Le froid de l’air me chatouille gentiment…

ʁεvə ɛ̃sεʁtɛ̃,
ɑ̃vəlɔpe də vəluʁ,
syʁ dε ʁεjɔ̃ matino
pεʁsɑ̃ lε vɔlε də ma tuʁ.
ynə bulə ʁuʒatʁə lɥi o lwɛ̃,
lymanite nə sɔ̃ susi ɡεʁə,
ɔ̃ sə kuʃə e sə lεvə o katʁə kwɛ̃,
də sεtə bɔnə vjεllə teʁə.
lobə sə fε ɔʁjɛ̃talə,
syʁ œ̃n- ekʁɑ̃ də sjεl blø,
mεmə ta vwa sɑ̃blə bʁytalə,
ɑ̃ sε sjø ki sɔne kʁø…
dɑ̃ la palə kɑ̃paɲə kalmə,
la vi sevεjə dusəmɑ̃,
pa də bʁɥi okœ̃ vakaʁmə,
lə fʁwa də lεʁ mə ʃatujə ʒɑ̃time…