Poeme : Amis-Calmant

Une plaque de verglas,
Je trébuche,
Je me buche, comme une cruche,
Un peut nunuche,
Un bide d’espoir,
A cause d’une greluche,
Qui m’a mise au placard !
Un troue sur le vide poche,
Les promesses s’écorchent,
Les jurons s’amarre,
Mes souvenirs ricochent,
Petite flaque devenu une marre,
Où se noie nos adages,
Un bouchon sur le passage…

ynə plakə də vεʁɡla,
ʒə tʁebyʃə,
ʒə mə byʃə, kɔmə ynə kʁyʃə,
œ̃ pø nynyʃə,
œ̃ bidə dεspwaʁ,
a kozə dynə ɡʁəlyʃə,
ki ma mizə o plakaʁ !
œ̃ tʁu syʁ lə vidə poʃə,
lε pʁɔmesə sekɔʁʃe,
lε ʒyʁɔ̃ samaʁə,
mε suvəniʁ ʁikoʃe,
pətitə flakə dəvəny ynə maʁə,
u sə nwa noz- adaʒə,
œ̃ buʃɔ̃ syʁ lə pasaʒə…