Poeme : Troubles Obsetionel

J’ai placé tans de virgule,
Sur tes lignes abandonée,
T’en de jours sans majusucles,
A pleuré armorphe sur les années.

Sous des tonnerres de lassitude,
Ou l’espoir se dissolu,
Le cocon d’une solitude,
Cogne de croyance convenu…

Les émissaires sous l’azure,
Achemine la dote,
Les étoiles colmate les fissures,
Que tu tisse de ta cellule,
La voute céléste est ridicule.

ʒε plase tɑ̃ də viʁɡylə,
syʁ tε liɲəz- abɑ̃dɔne,
tɑ̃ də ʒuʁ sɑ̃ maʒyzyklə,
a pləʁe aʁmɔʁfə syʁ lεz- ane.

su dε tɔneʁə- də lasitydə,
u lεspwaʁ sə disɔly,
lə kɔkɔ̃ dynə sɔlitydə,
kɔɲə də kʁwajɑ̃sə kɔ̃vəny…

lεz- emisεʁə su lazyʁə,
aʃəminə la dɔtə,
lεz- etwalə kɔlmatə lε fisyʁə,
kə ty tisə də ta sεllylə,
la vutə selestə ε ʁidikylə.