Poeme : Absence Fleurie

Comme une fumée qui se dissipe
Par doux volutes sortis d’une pipe
Le cœur ouvert à tous les vents
Je suis debout les bras ballants

Je respire au fond de l’espace
L’empreinte d’une senteur fugace
Je serre contre moi le néant
L’ombre d’un être dans l’océan

Je suis là et je déambule
Vêtu d’un espoir ridicule
Assise au dessus de ce vide
Mes souvenirs se font liquides

Moi je m’ennivre de ton absence
Et je me saoule de tes silences
Jusqu’à en frôler l’inconscience
Que tu me sortes de ma dormance

Quand ce calvaire sera fini
Qu’auront brûlés mes insomnies
Dans le cimetière de l’oubli
Je fleurirai âme bleuie

kɔmə ynə fyme ki sə disipə
paʁ du vɔlytə sɔʁti dynə pipə
lə kœʁ uvεʁ a tus lε vɑ̃
ʒə sɥi dəbu lε bʁa balɑ̃

ʒə ʁεspiʁə o fɔ̃ də lεspasə
lɑ̃pʁɛ̃tə dynə sɑ̃tœʁ fyɡasə
ʒə seʁə kɔ̃tʁə mwa lə neɑ̃
lɔ̃bʁə dœ̃n- εtʁə dɑ̃ lɔseɑ̃

ʒə sɥi la e ʒə deɑ̃bylə
vεty dœ̃n- εspwaʁ ʁidikylə
asizə o dəsy də sə vidə
mε suvəniʁ sə fɔ̃ likidə

mwa ʒə mεnivʁə də tɔ̃n- absɑ̃sə
e ʒə mə saulə də tε silɑ̃sə
ʒyska ɑ̃ fʁole lɛ̃kɔ̃sjɑ̃sə
kə ty mə sɔʁtə- də ma dɔʁmɑ̃sə

kɑ̃ sə kalvεʁə səʁa fini
koʁɔ̃ bʁyle mεz- ɛ̃sɔmni
dɑ̃ lə simətjεʁə də lubli
ʒə fləʁiʁε amə bləi