Poeme : Le Cri.

Quoique je fasse, je ressens ma faiblesse
Me retranche à genoux
Au-devant du miroir,
Ne sait plus très bien…
Il y a tellement d’interrogations…
Trop, de trop, ça ne s’enfuit pas
Cela reste, et s’impose
En stigmates

Une envie de rejouer une autre partie,
Mais la vie, n’est pas comme on l’imagine…
Jamais, ou on l’attend.

J’en pleure, en ris encore.
Me relève au matin
Parfois fatiguer de ma nuit passée à la lueur de la lampe torche,
Luciole, reste jusqu’à mon réveil
S’il te plait, sauve-moi…
Beaucoup trop de cauchemars se bouscule
Accapare toutes mes forces, à leur fermer la porte.
Que le vide ne m’emporte…

kwakə ʒə fasə, ʒə ʁəsɛ̃ ma fεblεsə
mə ʁətʁɑ̃ʃə a ʒənu
o dəvɑ̃ dy miʁwaʁ,
nə sε plys tʁε bjɛ̃…
il i a tεllmɑ̃ dɛ̃teʁɔɡasjɔ̃…
tʁo, də tʁo, sa nə sɑ̃fɥi pa
səla ʁεstə, e sɛ̃pozə
ɑ̃ stiɡmatə

ynə ɑ̃vi də ʁəʒue ynə otʁə paʁti,
mε la vi, nε pa kɔmə ɔ̃ limaʒinə…
ʒamε, u ɔ̃ latɑ̃.

ʒɑ̃ plœʁə, ɑ̃ ʁis ɑ̃kɔʁə.
mə ʁəlεvə o matɛ̃
paʁfwa fatiɡe də ma nɥi pase a la lɥœʁ də la lɑ̃pə tɔʁʃə,
lysjɔlə, ʁεstə ʒyska mɔ̃ ʁevεj
sil tə plε, sovə mwa…
boku tʁo də koʃəmaʁ sə buskylə
akapaʁə tutə mε fɔʁsə, a lœʁ fεʁme la pɔʁtə.
kə lə vidə nə mɑ̃pɔʁtə…