Prose : 03H30

C’est au fond de la nuit que j’ai pleuré mon encre.
Sous ce pâle éclairage que lune
S’efforce de faire passer entre les nuages.

Nul doute ne subsiste.
Tous les bruits de la nuit
Ont écouté mon silence tombale.
Alors j’ai visité ces contrés
Obscures dans ma tête d’ange,
La seule lumière
Que j’ai perçu c’est
Le reflet de cette tristesse
Constante. Elle était dans
Une capsule de larmes.
Même la tristesse était
Triste d’habiter ces couloirs.

Elle me le répétait :
Je voudrais juste être heureuse
Je voudrais juste être heureuse
Pauvre elle ! Pauvre de moi qui la porte
03 : 50

sεt- o fɔ̃ də la nɥi kə ʒε pləʁe mɔ̃n- ɑ̃kʁə.
su sə palə eklεʁaʒə kə lynə
sefɔʁsə də fεʁə pase ɑ̃tʁə lε nɥaʒə.

nyl dutə nə sybzistə.
tus lε bʁɥi də la nɥi
ɔ̃ ekute mɔ̃ silɑ̃sə tɔ̃balə.
alɔʁ ʒε vizite sε kɔ̃tʁe
ɔpskyʁə dɑ̃ ma tεtə dɑ̃ʒə,
la sələ lymjεʁə
kə ʒε pεʁsy sε
lə ʁəflε də sεtə tʁistεsə
kɔ̃stɑ̃tə. εllə etε dɑ̃
ynə kapsylə də laʁmə.
mεmə la tʁistεsə etε
tʁistə dabite sε kulwaʁ.

εllə mə lə ʁepetε :
ʒə vudʁε ʒystə εtʁə œʁøzə
ʒə vudʁε ʒystə εtʁə œʁøzə
povʁə εllə ! povʁə də mwa ki la pɔʁtə
zeʁo tʁwa : sɛ̃kɑ̃tə