Poeme : La Porte

Sur ce pas de porte…
Gisait sa valise,
Telle une nature morte
Aux teintes imprécises. .

Une porte close…
En guise d’adieu,
Un adieu de cellulose
De polymères précieux. .

Une porte, d’un bois dense
Comme le fut leur histoire
Fort, et de noble essence
Aux qualités si rares…

Une porte comme Oracle
Annonçant la fin du livre. .
Une porte pour obstacle
À sa seule raison de vivre

Sur ce pas de porte
Gît son histoire,
Telle une nature morte
Aux teintes rédhibitoires. .

syʁ sə pa də pɔʁtə…
ʒizε sa valizə,
tεllə ynə natyʁə mɔʁtə
o tɛ̃təz- ɛ̃pʁesizə.

ynə pɔʁtə klozə…
ɑ̃ ɡizə dadjø,
œ̃n- adjø də sεllylozə
də pɔlimεʁə pʁesjø.

ynə pɔʁtə, dœ̃ bwa dɑ̃sə
kɔmə lə fy lœʁ istwaʁə
fɔʁ, e də nɔblə esɑ̃sə
o kalite si ʁaʁə…

ynə pɔʁtə kɔmə ɔʁaklə
anɔ̃sɑ̃ la fɛ̃ dy livʁə.
ynə pɔʁtə puʁ ɔpstaklə
a sa sələ ʁεzɔ̃ də vivʁə

syʁ sə pa də pɔʁtə
ʒit sɔ̃n- istwaʁə,
tεllə ynə natyʁə mɔʁtə
o tɛ̃tə ʁedibitwaʁə.