Poeme : Penible Vie.

Mon réveil matin sonne,
Déjà 7h30
Je dois me lever,
Même si je n’ai pas dormi de la nuit.

Je traîne jusqu’a l’école,
Mon corps lourd et fatiguer,
Tel un condamner,
Le jour de sa peine de mort.

N’essayer plus de me remonter, de toute façon je suis en train de gâcher mon avenir,
A l’école, c’est l’enfer, je ne fais plus rien a part dormir niaiser et me faire sortir de cours.
Les profs m’avertissent et me punissent,
Je fais mon innocente et je les engeulent a mon tour,
Meme si je sais bien que j’ai tout les torts.

Je n’ai plus envie de travailler,
J’ai perdu toute motivation,
Cette motivation que j’avai a suivre mes cours, a comprendre, a vivre.
Et aujourd’hui je me dit que je n’ai plus de compte a rendre.

Je continuerai de suivre selon ce que me dit ma tete,
Peu importe ou sa me rendras,
De toute façon je sais deja,
Que ma vie est devenu une cause perdue.

mɔ̃ ʁevεj matɛ̃ sɔnə,
deʒa sεt aʃ tʁɑ̃tə
ʒə dwa mə ləve,
mεmə si ʒə nε pa dɔʁmi də la nɥi.

ʒə tʁεnə ʒyska lekɔlə,
mɔ̃ kɔʁ luʁ e fatiɡe,
tεl œ̃ kɔ̃damne,
lə ʒuʁ də sa pεnə də mɔʁ.

nesεje plys də mə ʁəmɔ̃te, də tutə fasɔ̃ ʒə sɥiz- ɑ̃ tʁɛ̃ də ɡaʃe mɔ̃n- avəniʁ,
a lekɔlə, sε lɑ̃fe, ʒə nə fε plys ʁjɛ̃ a paʁ dɔʁmiʁ njεze e mə fεʁə sɔʁtiʁ də kuʁ.
lε pʁɔf mavεʁtise e mə pynise,
ʒə fε mɔ̃n- inɔsɑ̃tə e ʒə lεz- ɑ̃ʒəle a mɔ̃ tuʁ,
məmə si ʒə sε bjɛ̃ kə ʒε tu lε tɔʁ.

ʒə nε plysz- ɑ̃vi də tʁavaje,
ʒε pεʁdy tutə mɔtivasjɔ̃,
sεtə mɔtivasjɔ̃ kə ʒavε a sɥivʁə mε kuʁ, a kɔ̃pʁɑ̃dʁə, a vivʁə.
e oʒuʁdɥi ʒə mə di kə ʒə nε plys də kɔ̃tə a ʁɑ̃dʁə.

ʒə kɔ̃tinɥəʁε də sɥivʁə səlɔ̃ sə kə mə di ma tətə,
pø ɛ̃pɔʁtə u sa mə ʁɑ̃dʁa,
də tutə fasɔ̃ ʒə sε dəʒa,
kə ma vi ε dəvəny ynə kozə pεʁdɥ.