Poeme : Ce Si Doux Reve 2

Puis, mon beau soleil perds sa place
De gros nuages gris me font face
La mer se déchaine et monte rapidement
Tout mon plaisir disparait avec le vent
Et il m’emporte, moi aussi, violament
Aulieu de s’arreter tou simplement,

Mon reve devient cauchemard
Puis, le tonnere tombe encore plus fort
Le sable et l’eau ne se distingue plus
Alors tout se déchaine et je en l’aurais cru

J’espere seulement me reveiller,
Que tout ce que je vis, je ne fais que l’imaginer
Mais mes yeux ne veulent s’ouvrir,
On me dit que je dois continuer de soufrir
Dans cette grande tornade soudaine et incensée
Alors qu’autour de moi, je n’ai rien pour m’aggriper

Puis, Ton visage m’apparait,
Je te vois, je te reconnais
Au loin, j’entends ta voix
Et tu me dis : Ne lache pas
Mais c’est trop difficil, Je me laisse emporter
Une personne de moin, dans ton monde adoré…

pɥi, mɔ̃ bo sɔlεj pεʁd sa plasə
də ɡʁo nɥaʒə ɡʁi mə fɔ̃ fasə
la mεʁ sə deʃεnə e mɔ̃tə ʁapidəmɑ̃
tu mɔ̃ plεziʁ dispaʁε avεk lə vɑ̃
e il mɑ̃pɔʁtə, mwa osi, vjɔlame
oljø də saʁəte tu sɛ̃pləmɑ̃,

mɔ̃ ʁəvə dəvjɛ̃ koʃəmaʁ
pɥi, lə tɔnəʁə tɔ̃bə ɑ̃kɔʁə plys fɔʁ
lə sablə e lo nə sə distɛ̃ɡ plys
alɔʁ tu sə deʃεnə e ʒə ɑ̃ loʁε kʁy

ʒεspəʁə sələmɑ̃ mə ʁəvεje,
kə tu sə kə ʒə vis, ʒə nə fε kə limaʒine
mε mεz- iø nə vəle suvʁiʁ,
ɔ̃ mə di kə ʒə dwa kɔ̃tinɥe də sufʁiʁ
dɑ̃ sεtə ɡʁɑ̃də tɔʁnadə sudεnə e ɛ̃sɑ̃se
alɔʁ kotuʁ də mwa, ʒə nε ʁjɛ̃ puʁ maɡʁipe

pɥi, tɔ̃ vizaʒə mapaʁε,
ʒə tə vwa, ʒə tə ʁəkɔnε
o lwɛ̃, ʒɑ̃tɑ̃ ta vwa
e ty mə di : nə laʃə pa
mε sε tʁo difisil, ʒə mə lεsə ɑ̃pɔʁte
ynə pεʁsɔnə də mwɛ̃, dɑ̃ tɔ̃ mɔ̃də adɔʁe…