Poeme : Quand On La Chance De Lui Parler

Quand on a la chance de lui parler…
C’est comme si la nuit que l’on croyait éternelle
S’éteignait, et qu’il nous prennait sous ses ailes
Comme de grands bouquets de flammes
Qui perce ce qui me reste de cœur,
L’emplit de bonheur,
Et empêche toutes ces larmes
Qui auraient pu couler
C’est comme si tout allait s’effacer.
Mais je serais innocente de croire que cela durerais,
Car de toute facon, il aurais autre chose à faire et s’en irais.
Mais dans mes jours brumeux,
Pour faire revenir le soleil,
Je me rappellerais son sourire heureux
Jusqu’a ce que je ne m’éveilles
Et peut-être que ce simple souvenir,
Pourrait m’empêcher de souffrir.
Juste en attendant de le revoir,
Seulement, je pourrais y penser, et reprendre espoir.
Comme lui

kɑ̃t- ɔ̃n- a la ʃɑ̃sə də lɥi paʁle…
sε kɔmə si la nɥi kə lɔ̃ kʁwajε etεʁnεllə
setεɲε, e kil nu pʁεnε su sεz- εlə
kɔmə də ɡʁɑ̃ bukε də flamə
ki pεʁsə sə ki mə ʁεstə də kœʁ,
lɑ̃pli də bɔnœʁ,
e ɑ̃pεʃə tutə sε laʁmə
ki oʁε py kule
sε kɔmə si tut- alε sefase.
mε ʒə səʁεz- inɔsɑ̃tə də kʁwaʁə kə səla dyʁəʁε,
kaʁ də tutə fakɔ̃, il oʁεz- otʁə ʃozə a fεʁə e sɑ̃n- iʁε.
mε dɑ̃ mε ʒuʁ bʁymø,
puʁ fεʁə ʁəvəniʁ lə sɔlεj,
ʒə mə ʁapεllʁε sɔ̃ suʁiʁə œʁø
ʒyska sə kə ʒə nə mevεjə
e pø tεtʁə kə sə sɛ̃plə suvəniʁ,
puʁʁε mɑ̃pεʃe də sufʁiʁ.
ʒystə ɑ̃n- atɑ̃dɑ̃ də lə ʁəvwaʁ,
sələmɑ̃, ʒə puʁʁεz- i pɑ̃se, e ʁəpʁɑ̃dʁə εspwaʁ.
kɔmə lɥi