Poeme : Renaissance…

Renaissance sous de nouveaux cieux,
Le mystère d’une aube lumineuse,
Dans un espace infini et merveilleux
Illuminent enfin mon âme heureuse.

Un fantasme pourtant pur et si bleu,
Que mes yeux en cherche le mensonge,
Un vice y serai tellement honteux,
Qu’il n’en a pas la place dans ce songe.

Le calme m’ôte tout murmures,
Ce soleil qui brille est sincère,
Ennemi de celui qui me torture
Lequel n’est plus qu’un sombre mystère.

Je retrouve la flamme de l’osmose
L’Oubli d’une ancienne transe,
Celle qui me pousse et ose
A rentrer de nouveau en danse.

Avant que cette main me retienne
Je criais la peine de mes malheurs,
Avant que mes paupières ne me détiennent
Je distinguait trop de larmes et de pleurs.

Lâche de rendre le soupir ?
Honteuse d’être partie ?
Peut être mais non pour le pire
Car l’atroce j’ai fui.

Je remercie le ciel que ce jour là
Il fut clair et si bleu
Car au moindre éclat
J’ai pu rendre un sourire heureux.

La vie ne m’a pas quittée,
Mon cœur était déjà mort,
Mais, je risque à le ressusciter,
Car aimer, vivre, j’y crois encore.

ʁənεsɑ̃sə su də nuvo sjø,
lə mistεʁə dynə obə lyminøzə,
dɑ̃z- œ̃n- εspasə ɛ̃fini e mεʁvεjø
ilymine ɑ̃fɛ̃ mɔ̃n- amə œʁøzə.

œ̃ fɑ̃tasmə puʁtɑ̃ pyʁ e si blø,
kə mεz- iøz- ɑ̃ ʃεʁʃə lə mɑ̃sɔ̃ʒə,
œ̃ visə i səʁε tεllmɑ̃ ɔ̃tø,
kil nɑ̃n- a pa la plasə dɑ̃ sə sɔ̃ʒə.

lə kalmə motə tu myʁmyʁə,
sə sɔlεj ki bʁijə ε sɛ̃sεʁə,
εnəmi də səlɥi ki mə tɔʁtyʁə
ləkεl nε plys kœ̃ sɔ̃bʁə mistεʁə.

ʒə ʁətʁuvə la flamə də lɔsmozə
lubli dynə ɑ̃sjεnə tʁɑ̃zə,
sεllə ki mə pusə e ozə
a ʁɑ̃tʁe də nuvo ɑ̃ dɑ̃sə.

avɑ̃ kə sεtə mɛ̃ mə ʁətjεnə
ʒə kʁjε la pεnə də mε malœʁ,
avɑ̃ kə mε popjεʁə nə mə detjεne
ʒə distɛ̃ɡε tʁo də laʁməz- e də plœʁ.

laʃə də ʁɑ̃dʁə lə supiʁ ?
ɔ̃tøzə dεtʁə paʁti ?
pø εtʁə mε nɔ̃ puʁ lə piʁə
kaʁ latʁɔsə ʒε fɥi.

ʒə ʁəmεʁsi lə sjεl kə sə ʒuʁ la
il fy klεʁ e si blø
kaʁ o mwɛ̃dʁə ekla
ʒε py ʁɑ̃dʁə œ̃ suʁiʁə œʁø.

la vi nə ma pa kite,
mɔ̃ kœʁ etε deʒa mɔʁ,
mε, ʒə ʁiskə a lə ʁesysite,
kaʁ εme, vivʁə, ʒi kʁwaz- ɑ̃kɔʁə.