Poeme : Nuit

Nuit
Accablée de paresse de mélancolie
Seule dans ce grand lit vide
Panser et repenser pour soulager
Ma peine de t’avoir a moi
Et contre cette confuse violence
Qui viens troubler mes nuits
Pas de lumière aucun bruit
Pour dissiper l’ombre de ton silence
Lorsque la chandelle se noie
C’est que l’aurore du ciel c’est teinté
Echangeant ma tourmente force torride
En flot de désir écume de mon envie

nɥi
akable də paʁεsə də melɑ̃kɔli
sələ dɑ̃ sə ɡʁɑ̃ li vidə
pɑ̃se e ʁəpɑ̃se puʁ sulaʒe
ma pεnə də tavwaʁ a mwa
e kɔ̃tʁə sεtə kɔ̃fyzə vjɔlɑ̃sə
ki vjɛ̃ tʁuble mε nɥi
pa də lymjεʁə okœ̃ bʁɥi
puʁ disipe lɔ̃bʁə də tɔ̃ silɑ̃sə
lɔʁskə la ʃɑ̃dεllə sə nwa
sε kə loʁɔʁə dy sjεl sε tɛ̃te
εʃɑ̃ʒɑ̃ ma tuʁmɑ̃tə fɔʁsə tɔʁidə
ɑ̃ flo də deziʁ ekymə də mɔ̃n- ɑ̃vi